Ressourcentransfer und Unternehmensfinanzierung in Kooperationen: Das Beispiel Biotechnologie

در صنایع تحقیقات فشرده، شرکت های جوان و نوآور به طور فزاینده ای با بازیگران تثبیت شده بازار همکاری می کنند. بنابراین برخی پولی دریافت می کنند که بازار سرمایه در حال حاضر به سختی در دسترس است، در حالی که برخی دیگر امیدوارند بتوانند شکاف های نوآوری را از طریق همکاری شرکت ببندند.

مارکوس سولف بررسی می کند که آیا مدل \"تامین مالی در ازای نتایج تحقیقات آینده\" می تواند مبنایی برای همکاری طولانی مدت موفق باشد یا خیر. وی به این نتیجه می رسد که در صورتی که دلیل شکل گیری این همکاری، بهبود قابلیت انتقال دانش و دارایی های ثابت نبود، پس از غلبه بر محدودیت منابع، همکاری قطع می شود. بنابراین، همکاری های شرکتی تنها در صورتی مناسب است که بتوان از قابلیت انتقال کافی اطمینان حاصل کرد. طراحی قرارداد برای این امر تعیین کننده است: باید دارای معیارهایی برای اندازه گیری خروجی و نهادینه کردن روابط و همچنین مقرراتی برای اختلافات باشد.

In forschungsintensiven Industrien arbeiten junge, innovative Unternehmen immer häufiger mit etablierten Marktspielern zusammen. Den einen fließt damit Geld zu, das der Kapitalmarkt derzeit kaum bereitstellt, die anderen hoffen, durch die Unternehmenskooperation Innovationslücken schließen zu können.

Markus Solf untersucht, ob das Modell "Finanzierung als Gegenleistung für zukünftige Forschungsergebnisse" eine Basis für langfristig erfolgreiche Kooperationen bieten kann. Er kommt zu dem Ergebnis, dass die Zusammenarbeit nach der Überwindung von Ressourcenrestriktionen beendet wird, wenn diese und nicht die verbesserte Transferierbarkeit von Wissen und Anlagevermögen der Grund für die Kooperationsbildung war. Unternehmenskooperationen eignen sich somit nur als Mittel der Unternehmensfinanzierung, wenn ein ausreichendes Maß an Transferierbarkeit sichergestellt werden kann. Entscheidend hierfür ist die Gestaltung des Vertrags: Dieser sollte Kriterien zur Outputmessung und zur Institutionalisierung der Beziehungen sowie Regelungen für Streitfälle enthalten.