Resisting Spirits: Drama Reform and Cultural Transformation in the People’s Republic of China

مقاومت با ارواح بازنگری در اهمیت و دوره‌بندی تولید ادبی در دوران سوسیالیستی بالا، تقریباً از سال 1953 تا 1966 است، که به طور خاص بر آزمایش‌های کارگران فرهنگ دوره مائو با ارواح و نمایشنامه‌های ارواح متمرکز شده است. مگی گرین مواد خطی کمیاب - مانند فیلمنامه‌های تمرین مشروح گروه‌های تئاتر - را با اسناد آرشیوی، خاطرات، روزنامه‌ها و فیلم‌ها ترکیب می‌کند تا بحث‌های کلیدی را در مورد جهت‌گیری زیبایی‌شناسی سوسیالیستی دنبال کند. گرین از طریق بحث بر سر نقش ارواح در ادبیات، راه‌هایی را روشن می‌کند که کارگران فرهنگ توانستند فضایی را برای نوآوری و رقابت زیبایی‌شناختی ایجاد کنند، هم علی‌رغم و هم به دلیل تغییر مداوم تقاضاهای سیاسی دوران مائو. ارواح در گفتمان گسترده تر خرافات، مدرنیزاسیون و آینده اجتماعی و فرهنگی چین گرفتار شدند. با این حال، همانطور که گرین نشان می‌دهد، پیامدهای این نگرانی‌ها که در هنر واقعی نویسندگی و اجرای نمایشنامه آشکار می‌شود، به بحث‌های بیشتری در قلمرو خود ادبیات منجر شد: اگر روح را از نمایشنامه‌ی ارواح حذف کنیم، آیا آن نمایشنامه‌ی ارواح باقی می‌ماند؟ آیا ارزش هنری، ارزش آموزشی یا هر دو را از دست می دهد؟ قلب مداخله گرین «فقط خواندن» است: کتاب به جای جستجوی فوری زیرمتن سیاسی آن، ادبیات را ابتدا ادبیات می داند، و صدای خود نمایشنامه نویسان در نهایت صدای اطرافیان مائو را از صحنه خارج می کند. از قضا، این خوانش سطحی، لایه‌هایی از تاریخ را آشکار می‌کند که محققان دوره مائو اغلب نادیده گرفته‌اند، از جمله راه‌هایی که روابط اجتماعی و تعهدات هنری همچنان به اطلاع‌رسانی جهان هنر ادامه می‌دهند. تمرکز بر این نگرانی‌ها حاکی از تداوم و گسست در تاریخ فرهنگی چین مدرن است که فراتر از محدوده «زمان مبارزات انتخاباتی» است. مقاومت در برابر ارواح بنابراین منشأ تفتیش عقاید ادبی مشهورتر، از جمله تحقیق پیرامون Hai Rui Dismissed from Office را با کاوش در نمایشنامه های ارواح مانند Li Huiniang روشن می کند. که در ابتدا بی گناه تر به نظر می رسند. برعکس، گرین نشان می‌دهد که چگونه بحث‌های پیرامون نمایشنامه‌های ارواح و سرنوشت نویسندگان آنها، منشأ انقلاب فرهنگی را چندین سال پیش از آن، با یک تغییر بنیادی جدید در گفتمان تئاتر، نشان می‌دهد.

Resisting Spirits is a reconsideration of the significance and periodization of literary production in the high socialist era, roughly 1953 through 1966, specifically focused on Mao-era culture workers’ experiments with ghosts and ghost plays. Maggie Greene combines rare manuscript materials—such as theatre troupes’ annotated practice scripts—with archival documents, memoirs, newspapers, and films to track key debates over the direction of socialist aesthetics. Through arguments over the role of ghosts in literature, Greene illuminates the ways in which culture workers were able to make space for aesthetic innovation and contestation both despite and because of the constantly shifting political demands of the Mao era. Ghosts were caught up in the broader discourse of superstition, modernization, and China’s social and cultural future. Yet, as Greene demonstrates, the ramifications of those concerns as manifested in the actual craft of writing and performing plays led to further debates in the realm of literature itself: If we remove the ghost from a ghost play, does it remain a ghost play? Does it lose its artistic value, its didactic value, or both? At the heart of Greene’s intervention is “just reading”: the book regards literature first as literature, rather than searching immediately for its political subtext, and the voices of dramatists themselves finally upstage those of Mao’s inner circle. Ironically, this surface reading reveals layers of history that scholars of the Mao era have often ignored, including the ways in which social relations and artistic commitments continued to inform the world of art. Focusing on these concerns points to continuities and ruptures in the cultural history of modern China beyond the bounds of “campaign time.” Resisting Spirits thus illuminates the origins of more famous literary inquisitions, including that surrounding Hai Rui Dismissed from Office, by exploring ghost plays such as Li Huiniang that at first appear more innocent. To the contrary, Greene shows how the arguments surrounding ghost plays and the fates of their authors place the origins of the Cultural Revolution several years earlier, with a radical new shift in the discourse of theatre.