Replacement of the Knee

\"تعویض زانو مسلماً با شکست مواجه می‌شود، به شرطی که بیمار به اندازه کافی عمر کند\". حقیقتی در این کلیشه هولناک وجود دارد، پس چرا کتاب هایی در این زمینه بنویسید؟ من فکر می کنم پاسخ این است که تعویض زانو بالاخره جا افتاده و حتی قابل احترام است. بیهوده های جراحی پوچ تر شناخته شده و کنار گذاشته شده اند. امروزه یک بیمار می تواند انتظار داشته باشد که به زانوی جدید خود تکیه کند تا سال ها به راحتی به او خدمت کند. البته حتی تعویض زودهنگام زانو اغلب بیمار را راحت می کرد. مشکل این بود که آنها دوام نیاوردند. اغلب اوقات شور و شوق مبتکر با سرخوردگی بیمار غلبه می کرد. در واقع، اگر این امید نبود که روزی نتایج خیره کننده در ناحیه ران ممکن است در زانو همسان شود، ممکن بود این عمل رها شود. این پروتزهای پیشگام به گونه ای طراحی شده بودند که گویی زانو از نظر بیومکانیکی به اندازه لگن مستقیم است. افسوس که پیچیدگی های متعدد به زودی آشکار شد. در پاسخ، مدل‌ها تکثیر می‌شدند-و چند برابر می‌شدند تا اینکه پزشک عادی ارتوپد به طرز ناامیدکننده‌ای گیج شد. او خود را در معرض تبلیغات فشار بالا دید. از جراح که یک درمان معجزه آسا ارائه می دهد، از مهندس که به دنبال شهرت است و از سازنده ای که در انتظار ثروت است. با بازدید تیمی از واحد او، این سه نفر تقریباً غیرقابل مقاومت بودند.

"Knee replacement is bound to fail-providing the patient lives long enough". There is some truth in this hoary cliche, so why write books on the subject? I think the answer is that knee replacement has at last become established and even respectable. The more absurd surgical extravaganzas have been recognised and discarded; today a patient can expect to rely on his new knee to serve him with comfort for a fair number of years. Of course even the early knee replacements often made the patient comfortable; the trouble was they just did not last. All too often the innovator's enthusiasm was overtaken by the patient's disillusionment. Indeed, the operation might well have been abandoned had it not been for the hope that one day the dazzling results at the hip might be matched at the knee. These pioneer prostheses were designed as though the knee were biomechanically as straightforward as the hip. Alas, numerous complexities soon became apparent; in response the models multiplied-and multiplied-until the ordinary orthopaedic practitioner became hopelessly bewildered. He found himself subjected to high pressure propaganda; from the surgeon offering a miracle cure, from the engineer seeking fame and from the manufacturer expecting fortune. Visiting his unit as a team, this trio was well-nigh irresistible.