Religion and Human Purpose: A Cross Disciplinary Approach

مطالعات بین رشته‌ای در این جلد از توجه ویژه‌ای برخوردار است، زیرا هدف انسانی را به بحث کنونی بین دین و فرآیند سکولاریزاسیون مرتبط می‌کند. اگر قرار است این بحث خلاقانه باشد، مفهوم «فرمان‌دهنده انسانی» باید به طور قابل توجهی هم به قلمرو مقدس و هم به قلمرو سکولار مرتبط باشد. در واقع اگر انسان موجودی هدفمند نبود، نه مشکل دینی داشت و نه دنیوی. مسائل مربوط به مبدأ و سرنوشت، غرض ورزی الهی و نظم رشد انسان به عنوان موضوعات مورد توجه بشر مطرح نخواهد شد. بنابراین، به نظر می رسد که تعداد کمی از این واقعیت هدفمند بودن انسان در وجود را انکار کنند، که تعقیب این اهداف، نمایشنامه های تاریخ و فرهنگ را تشکیل می دهد. با این حال قضیه چیز دیگری است. زیرا در مورد خود «اهداف»، دیدگاه‌های کاملاً متفاوت و حتی متضاد وجود داشته است. مردم عادی به راهنمایی آن برای هدف بی اعتماد هستند، اغلب اوقات «نظر خود را تغییر می دهد». نوسانات و ماهیت غریب آن حتی برای عقل سلیم بیش از حد است. علوم هدف را با زندگی شخصی شناسایی کرده و آن را تابعی از خود موضوعی می دانند. در نتیجه در روش علمی و دانش عینی نیازی به آن نداشتند. ادیان جهان هدف را به معنای کل نگر آن، برای استقرار نظام های باشکوه کلیت دینی و بیان اهداف غایی در سرنوشت انسان به کار برده اند.

The cross-disciplinary studies in this volume are of special interest because they link human purpose to the present debate between religion and the process of secularization. If that debate is to be a creative one, the notion of the 'human orderer' must be related significantly both to the sacred and secular realms. In fact, if man were not a purposive being, he would have neither religious nor secular problems. Questions about origins and destiny, divine purposiveness and the order of human development, would not arise as topics of human concern. It would appear, then, that few would deny the fact of man's purposiveness in existence, that the pursuit of these purposes constitutes the dramas of history and culture. Yet the case is otherwise. For, concerning 'purposes' itself, widely divergent, even antithetical, views have been held. The common man has mistrusted its guidance for purpose, much too often, 'changes its mind'. Its fluctuations and whimsical nature are too much even for common sense. The sciences have identified purpose with the personal life and viewed it as a function of the subject self. Consequently they had no need for it in scientific method and objective knowledge. The religions of the world have used purpose in its holistic sense, for purposes of establishing grandious systems of religious totality and for stating the ultimate goals in man's destiny.