Religion and Human Autonomy: Henry Duméry’s Philosophy of Christianity

در بیشتر دوران کاری خود، فلسفه دین، رشته‌ای بحث‌برانگیز بوده است: معمولاً به جایگزینی برای آنچه که قصد توضیح آن را داشته است، تبدیل شده است. برخاسته از شک‌گرایی مذهبی اواخر قرن هفدهم، برای سال‌ها همان چیزی بود که برای هیوم و لسینگ بود: ابزاری برای انتقاد به جای تفسیر ایمان. به تدریج خصومت فروکش کرد، اما نه تمایل به کاهش. تقریباً هر یک از نام‌های بزرگ در این زمینه، نظریه‌ای را نشان می‌دهند که «فراتر از ایمان» است. پدیدارشناسی آن وضعیت را تغییر داد. روش آن که برای درک دقیق اعمال و معانی به جای ساختن ترکیبات وسیع اندیشیده شده بود، بیش از آنکه انتقاد کند، برای ایجاد فهم مناسب بود. علاوه بر این، با تفکیک معانی آرمانی از واقعیات نفسانی فعل، پیروان خود را از باتلاق تکوین نفسانی، توجیه علی و «اثبات» عقلانی شیء دینی بدرقه کرده و آنان را مجبور به تمرکز بر غایت عمدی فعل کرد. تجربه.

For most of its career philosophy of religion has been a controversial dis­ cipline: it has usually ended up becoming a substitute for what it set out to explain. Born out of the religious scepticism of the late seventeenth century it remained for many years what it was to Hume and Lessing: an instrument for criticizing rather than for interpreting faith. Gradually the hostility subsided, but not the tendency to reduce. Nearly each one of the great names in this area represents a theory that goes "beyond" faith. Phenomenology changed that situation. Conceived for accurate under­ standing of acts and meanings rather than for the building of vast synthe­ ses, its method was more apt to yield understanding than criticism. Moreover, by distinguishing the ideal meanings from the psychic realities of the act, it chased its followers from the quagmire of psychic genesis, causal justification and rational "proof" of the religious object, and forced them to concentrate on the intentional terminus of the experience.