Religion, Reason and Nature in Early Modern Europe

از دیدگاه‌های گوناگون، مقالات ارائه‌شده در اینجا وابستگی متقابل عمیق فلسفه طبیعی و دین عقلانی را در «قرن طولانی هفدهم» که با سوزاندن برونو در سال ۱۶۰۰ آغاز می‌شود و با روشنگری در اوایل قرن هجدهم به پایان می‌رسد، بررسی می‌کند. از نوشته‌های گروتیوس در مورد قانون طبیعی و دین طبیعی، و رمان‌های نظری لیبرتین سیرانو دو برژرک، تا آثار شناخته‌شده‌تر دکارت، مالبرانش، کودورث، لایب‌نیتس، بویل، اسپینوزا، نیوتن. و لاک، تأکید فزاینده ای بر رابطه عقلانی بین دکترین دینی، قانون طبیعی و مشیت الهی شخصی شد. در حالی که شواهدی برای این رابطه ذاتی باید در مکان‌های مختلف - در ایده‌های موجود در ذهن، در مشاهدات و آزمایش‌های فیلسوفان طبیعی، و حتی در تاریخ، تجربه فعلی و آینده بشری پیش‌بینی شده - یافت می‌شد. گفتمان های فکری و علمی گسترده تر روشنگری را فعال و شکل داد.

From a variety of perspectives, the essays presented here explore the profound interdependence of natural philosophy and rational religion in the `long seventeenth century' that begins with the burning of Bruno in 1600 and ends with the Enlightenment in the early Eighteenth century. From the writings of Grotius on natural law and natural religion, and the speculative, libertin novels of Cyrano de Bergerac, to the better-known works of Descartes, Malebranche, Cudworth, Leibniz, Boyle, Spinoza, Newton, and Locke, an increasing emphasis was placed on the rational relationship between religious doctrine, natural law, and a personal divine providence. While evidence for this intrinsic relationship was to be located in different places - in the ideas already present in the mind, in the observations and experiments of the natural philosophers, and even in the history, present experience, and prophesied future of mankind - the result enabled and shaped the broader intellectual and scientific discourses of the Enlightenment.