Refined Verisimilitude

موضوع تحقیق حاضر تحقیق رویکرد به حقیقت است که با انتشار حدسیات و ابطالات سر کارل پوپر آغاز شد. در دهه قبل از انتشار، پوپر به شدت به ایده های رودولف کارنپ در مورد تأیید و استقرا حمله کرد. و ده سال بعد، در دهمین فصل معروف حدس، عقاید خود را در مورد پیشرفت علمی و حقیقت شناسی معرفی کرد (به نقل قول صفحه 6 مراجعه کنید). پوپر با بیزاری از استقراءگرایی به دلیل درک ضعف منطقی به جای قدرت، سعی کرد نشان دهد که خطاپذیری می تواند در خدمت هدف نزدیک شدن به حقیقت باشد. برای اثبات این ایده، او شهود عقل سلیم در مورد ترجیحات را رسمیت داد، یعنی: اگر B مزایا و معایب کمتری نسبت به A داشته باشد، B به A ترجیح داده می شود. اما در سال 1974، دیوید میلراند پاول تیشی ثابت کرد که توضیح رسمی پوپر نمی تواند باشد. برای مقایسه نظریه های نادرست استفاده می شود. متعاقباً، بسیاری از محققان جایگزین هایی را پیشنهاد کردند یا سعی کردند تعریف اصلی پوپر را بهبود بخشند.

The subject of the present inquiry is the approach-to-the-truth research, which started with the publication of Sir Karl Popper's Conjectures and Refutations. In the decade before this publication, Popper fiercely attacked the ideas of Rudolf Carnap about confirmation and induction; and ten years later, in the famous tenth chapter of Conjectures he introduced his own ideas about scientific progress and verisimilitude (cf. the quotation on page 6). Abhorring inductivism for its apprecia­ tion of logical weakness rather than strength, Popper tried to show that fallibilism could serve the purpose of approach to the truth. To substantiate this idea he formalized the common sense intuition about preferences, that is: B is to be preferred to A if B has more advantages andfewer drawbacks than A. In 1974, however, David Millerand Pavel Tichy proved that Popper's formal explication could not be used to compare false theories. Subsequently, many researchers proposed alternatives or tried to improve Popper's original definition.