Reference, Truth and Conceptual Schemes: A Defense of Internal Realism

1. پیشینه تاریخی هدف کتاب توسعه واقع گرایی درونی، دکترین متافیزیکی- معرفت شناختی است که توسط هیلاری پاتنم آغاز شده است (عقل، حقیقت و تاریخ، "مقدمه"، چهره های متعدد). در انجام این کار من - گاه به شدت - بر مفهوم طرح مفهومی تکیه خواهم کرد. من از این مفهوم به روشی تا حدی خاص استفاده خواهم کرد، اما با روش هایی که این مفهوم در طول تاریخ خود به کار رفته است، قرابت هایی دارد. بنابراین من با ترسیم تاریخچه این مفهوم شروع می کنم. این پیش زمینه ای را فراهم می کند، و همچنین فرصتی برای مطرح کردن برخی از مهم ترین مشکلاتی که باید در فصل های بعدی حل کنم را فراهم می کند. داستان با کانت شروع می شود. کانت فکر می کرد که دنیایی که ما می شناسیم، دنیای میز، صندلی و اسب آبی، تا حدی توسط ذهن انسان ساخته شده است. بحث مرکزی او بر تحلیل مکان و زمان تکیه داشت و دکترین معروف او را پیش فرض می‌گرفت که دانش نمی‌تواند فراتر از تمام تجربیات ممکن گسترش یابد. او ادعا کرد که این ویژگی مرکزی تجربه است که ساختار مکانی و زمانی دارد. با این حال، به دلایل مختلف، مکان و زمان نمی توانند از ویژگی های جهان باشند، زیرا مستقل از تجربه ما است. بنابراین او نتیجه گرفت که آنها باید اشکال حساسیت انسانی باشند، یعنی. ه. اجزای ضروری ظاهر چیزها در حواس ما.

1. HISTORICAL BACKGROUND The purpose of the book is to develop internal realism, the metaphysical-episte­ mological doctrine initiated by Hilary Putnam (Reason, Truth and History, "Introduction", Many Faces). In doing so I shall rely - sometimes quite heavily - on the notion of conceptual scheme. I shall use the notion in a somewhat idiosyncratic way, which, however, has some affinities with the ways the notion has been used during its history. So I shall start by sketching the history of the notion. This will provide some background, and it will also give opportunity to raise some of the most important problems I will have to solve in the later chapters. The story starts with Kant. Kant thought that the world as we know it, the world of tables, chairs and hippopotami, is constituted in part by the human mind. His cen­ tral argument relied on an analysis of space and time, and presupposed his famous doctrine that knowledge cannot extend beyond all possible experience. It is a central property of experience - he claimed - that it is structured spatially and temporally. However, for various reasons, space and time cannot be features of the world, as it is independently of our experience. So he concluded that they must be the forms of human sensibility, i. e. necessary ingredients of the way things appear to our senses.