Reenacting Shakespeare in the Shakespeare Aftermath: The Intermedial Turn and Turn to Embodiment

در عواقب شکسپیر - جایی که همه چیزهای شکسپیر برای مونتاژ مجدد و اجرای مجدد در دسترس هستند - تراکنش‌های تجربی با شکسپیر به خودی خود به رویدادهای نتیجه‌ای تبدیل می‌شوند که با فناوری‌های اجرا و نمایشی که با صحنه‌پردازی‌های مرسوم و شیوه‌های فیلمی مخالفت می‌کنند، آگاه می‌شوند. بازپرداخت در اینجا به معنای انجام ننکردن و دوبارهانجام است، مهمتر از همه، انجام متفاوت از آنچه در غیر این صورت همچنان به عنوان یکسان اجرا می شود. این رویکرد تجدید نظرانه به مدل‌های گذشته که ریشه در آوانگارد مدرنیستی دارد، توسط هنرمندان تئاتر و فیلمسازانی که تعدادی از آنها شامل رومئو کاستلوچی، آنی دورسن، پیتر گرینوی، توماس اوسترمایر، ایوو ون هوو، و گروه ووستر نیویورک و سایرین هستند، ارائه شده است. . اگرچه چرخش میانی که توسط چنین هنرمندانی صورت می‌گیرد، خبر از آینده‌ای مجازی می‌دهد، این کتاب نشان می‌دهد که تجسم - به شکل‌های متنوع‌تر از همیشه - به اعمال نیروی بیانی در دنیای چرخش بازتولید شکسپیر ادامه می‌دهد.

In the Shakespeare aftermath—where all things Shakespearean are available for reassembly and reenactment—experimental transactions with Shakespeare become consequential events in their own right, informed by technologies of performance and display that defy conventional staging and filmic practices. Reenactment signifies here both an undoing and a redoing, above all a doing differently of what otherwise continues to be enacted as the same. Rooted in the modernist avant-garde, this revisionary approach to models of the past is advanced by theater artists and filmmakers whose number includes Romeo Castellucci, Annie Dorsen, Peter Greenaway, Thomas Ostermeier, Ivo van Hove, and New York’s Wooster Group, among others. Although the intermedial turn taken by such artists heralds a virtual future, this book demonstrates that embodiment—in more diverse forms than ever before—continues to exert expressive force in Shakespearean reproduction’s turning world.