Redeeming "The prince" : the meaning of Machiavelli's masterpiece

در رستگاری \"شاهزاده،\" یکی از دانشمندان برجسته ماکیاولی جهان تفسیر جدیدی را ارائه می دهد که مسلماً تأثیرگذارترین اما به طور گسترده سوء تفاهم شده است. کتاب در سنت سیاسی غرب Maurizio Viroli با برگرداندن باورهای غلط رایج و چالش برانگیز اجماع علمی، مقدمه ای تازه برای کار ارائه می دهد. از این منظر اصلی، پنج قرن پس از ساخت، شاهزاده بینش جدیدی در مورد ماهیت و امکانات رهایی سیاسی ارائه می دهد.

به جای کتاب مقدسی از سیاست های بی پروا. ویرولی استدلال می کند که شاهزاده در واقع درباره رستگاری سیاسی است - کتابی که انگیزه میهن پرستانه ماکیاولی برای دیدن تأسیسی جدید برای ایتالیا است. این کتاب که در قالب یک خطابه نوشته شده و با پیروی از قواعد بلاغت کلاسیک نوشته شده است، پیام اصلی خود را در بخش پایانی، «نصیح برای رهایی ایتالیا از دست بربرها» فشرده می کند. که آغازگر دوران صلح، آزادی و وحدت است. برخلاف نظر محققانی که معتقدند این نصیحت بعداً اضافه شده است، ویرولی ثابت می‌کند که ماکیاولی آن را همراه با بقیه متن سروده است و کل آن را تا دسامبر 1513 یا اوایل 1514 تکمیل کرده است.

فقط اگر بخوانیم. ویرولی معتقد است شاهزاده به عنوان یک نظریه رستگاری سیاسی، آیا بالاخره می توانیم بحث برانگیزترین صفحات کتاب در مورد اخلاق سیاسی را درک کرده و به درستی ارزیابی کنیم، و همچنین به کلیشه ماکیاولی به عنوان \"ماکیاولی.\"

جسور، واضح و تحریک‌آمیز، رستگاری \"شاهزاده\" باید نحوه درک ماکیاولی و شاهکارش را برای همیشه تغییر دهد. p>

In Redeeming "The Prince," one of the world's leading Machiavelli scholars puts forth a startling new interpretation of arguably the most influential but widely misunderstood book in the Western political tradition. Overturning popular misconceptions and challenging scholarly consensus, Maurizio Viroli also provides a fresh introduction to the work. Seen from this original perspective, five centuries after its composition, The Prince offers new insights into the nature and possibilities of political liberation.

Rather than a bible of unscrupulous politics, The Prince, Viroli argues, is actually about political redemption--a book motivated by Machiavelli's patriotic desire to see a new founding for Italy. Written in the form of an oration, following the rules of classical rhetoric, the book condenses its main message in the final section, "Exhortation to liberate Italy from the Barbarians." There Machiavelli creates the myth of a redeemer, an ideal ruler who ushers in an era of peace, freedom, and unity. Contrary to scholars who maintain that the exhortation was added later, Viroli proves that Machiavelli composed it along with the rest of the text, completing the whole by December 1513 or early 1514.

Only if we read The Prince as a theory of political redemption, Viroli contends, can we at last understand, and properly evaluate, the book's most controversial pages on political morality, as well as put to rest the cliché of Machiavelli as a "Machiavellian."

Bold, clear, and provocative, Redeeming "The Prince" should permanently change how Machiavelli and his masterpiece are understood.