Reactive Modifiers for Polymers

اصلاح شیمیایی پلیمرها توسط اصلاح‌کننده‌های واکنشی دیگر یک کنجکاوی دانشگاهی نیست، بلکه یک واقعیت تجاری است که طیف متنوعی از مواد تخصصی را برای بازارهای خاص ارائه کرده است: آلیاژهای استایرنی پیوندی واکنش‌پذیر، پلی اولفین‌های ماله دار، نایلون‌های فوق‌سخت، سیلان اصلاح‌شده و رطوبت. پلی اولفین های پخته شده و الاستومرهای ترموپلاستیک نمونه های کمی از موفقیت های تجاری هستند. اگرچه رویکرد اصلاح واکنشی پلیمرها تا حد زیادی در محلول یا در حالت جامد (از طریق واکنش‌های درجا در مذاب‌های پلیمری) به دست آمده است، اما این مسیر اخیر است که به دلیل انعطاف‌پذیری و انعطاف‌پذیری خود بیشترین توجه را در دو دهه اخیر به خود جلب کرده است. مقرون به صرفه بودن این مسیر که به عنوان پردازش واکنشی شناخته می شود، بر استفاده از اصلاح کننده(های) واکنشی مناسب و استفاده از ماشین آلات پردازش پلیمری مرسوم، یک اکسترودر یا یک میکسر، به عنوان یک راکتور شیمیایی، برای انجام واکنش های هدفمند در محل برای اصلاح شیمیایی تمرکز دارد. پلیمرهای پیش ساخته این رویکرد نسبتاً ساده، اگرچه از نظر علمی بسیار چالش برانگیز، برای اصلاح واکنشی فرصت‌های منحصر به فردی را در بهره‌برداری از اصلاح‌کننده‌های واکنشی مختلف به منظور تغییر و تبدیل به روشی کنترل‌شده خواص پلیمرهای تجاری پیش ساخته به مواد جدید/ویژه با خواص سفارشی و سفارشی ارائه می‌دهد. عملکرد طراحی شده برای برنامه های هدف. چنین مسیر اقتصادی جذابی باعث انحراف اساسی از شیوه‌های سنتی تولید پلیمرهای جدید از مونومرها می‌شود که شامل لباس‌های عظیم در فناوری‌های پیچیده و کارخانه‌های شیمیایی می‌شود.

Chemical modification of polymers by reactive modifiers is no longer an academic curiosity but a commercial reality that has delivered a diverse range of speciality materials for niche markets: reactively grafted styrenic alloys, maleated polyolefins, super-tough nylons, silane modified and moisture-cured polyolefins, and thermoplastic elastomers, are but few exam­ ples of commercial successes. Although the approach of reactive modification of polymers has been largely achieved either in solution or in the solid state (through in situ reactions in polymer melts), it is the latter route that has attracted most attention in the last two decades owing to its flexibility and cost-effective­ ness. This route, referred to as reactive processing, focuses on the use of suitable reactive modifier(s) and the adoption of conventional polymer processing machinery, an extruder or a mixer, as a chemical reactor, to perform in situ targeted reactions for chemical modification of preformed polymers. This relatively simple, though scientifically highly challenging, approach to reactive modification offers unique opportunities in exploiting various reactive modifiers for the purpose of altering and transforming in a controlled manner the properties of preformed commercial polymers into new/speciality materials with tailor-made properties and custom-designed performance for target applications. Such an economically attractive route constitutes a radical diversion away from the traditional practices of manufacturing new polymers from monomers which involves massive in­ vestments in sophisticated technologies and chemical plants.