Razoxane and Dexrazoxane - Two Multifunctional Agents: Experimental and Clinical Results

Razoxane و dexrazoxane دو داروی جدید با برخی ویژگی‌های منحصر به فرد مفید هستند. آنها تقسیم سلولی را در مرز G2/M مسدود می کنند، اما در هیچ جای دیگر، به طوری که دارای مشخصات سمی پایینی هستند. آنها متاستاز تومور و خونریزی را از طریق عادی سازی عروق خونی پاتولوژیک سرکوب می کنند. رازوکسان رادیوتراپی را به ویژه در درمان سارکوم های بافت نرم و نئوپلاسم های دستگاه گوارش تقویت می کند. آنها از بافت های طبیعی در برابر مواد شیمیایی سمی محافظت می کنند، به عنوان مثال. میوکارد در برابر آنتراسایکلین ها یا بافت زیر جلدی در برابر صدمات ناشی از تخلیه اتفاقی آنتراسایکلین ها. دکسرازوکسان تنها دارویی است که توسط FDA/EMEA به منظور جلوگیری از آسیب قلبی در هنگام تجویز آنتراسایکلین های ضد تومور پرکاربرد و موثر تایید شده است. کاهش سمیت قلبی بدون کاهش پاسخ یا کاهش زمان پیشرفت تومور به دست می آید. در حالی که تجزیه و تحلیل کامل اقدامات آنها در سطح مولکولی هنوز به طور کامل درک نشده است، به نظر می رسد به احتمال زیاد از طریق مهار توپوایزومراز II a باشد. علاوه بر این، داروها توانایی کلات کردن چندین فلز از جمله آهن، مس یا روی را دارند. حفاظت از بافت‌های طبیعی در هیچ کجا مهم‌تر از مغز نیست، و نشانه‌هایی وجود دارد که پروتئین‌هایی که تصور می‌شود مسئول آسیب‌های بیماری آلزایمر هستند، توسط یک یا هر دو این داروها تثبیت می‌شوند.

Razoxane and dexrazoxane are two novel drugs with some uniquely useful features. They block cell division at the G2/M border, but nowhere else, so that they have a low toxicity profile. They suppress tumor metastasis and haemorrhages through normalization of pathological blood vessels. Razoxane potentiates radiotherapy especially in the treatment of soft tissue sarcomas and gastrointestinal neoplasms. They protect normal tissues against toxic chemicals, e.g. the myocardium against anthracyclines or subcutaneous tissue against injuries caused by incidental extravasations of anthracyclines. Dexrazoxane is the only drug approved by the FDA/EMEA for the specific purpose of preventing cardiac damage when giving the widely used and effective antitumor anthracyclines. The reduction of cardiotoxicity is achieved without response reduction or reducing of time to progression of tumors. While the full analysis of their actions at the molecular level is not yet completely understood, it seems most likely that it is via an inhibition on the topoisomerase II a. Moreover, the drugs have the ability to chelate several metals including iron, copper or zinc. The protection of normal tissues is nowhere more important than that of brain, and there are indications that the proteins thought to be responsible for the ravages of Alzheimer´s disease could be stabilized by one or both these drugs.