Raising a Ladder to the Moon: The Complexities of Corporate Social and Environmental Responsibility

بالا بردن یک نردبان به ماه استعاره ای است که برای توصیف عظمت کار گذاشتن اولین کابل تلگراف فرا اقیانوس اطلس در پایان قرن نوزدهم استفاده شد. در این کتاب برای روشن کردن چالش‌ها و فرصت‌هایی که در توسعه شرکت‌ها به‌عنوان «شهروندان» مسئولیت‌پذیر اجتماعی و زیست‌محیطی در آغاز قرن بیست و یکم نهفته است، استفاده شده است. با اشاره به شرکت هایی مانند مک دونالد، دویچه بانک، کوکاکولا، رویال داچ / شل، بریتیش پترولیوم، وال مارت، و یونیلور، Raising a Ladder to the Moon استدلال می کند که به منظور تعامل مجدد با جهان و حل برخی از مشکلات ایجاد شده توسط جهانی شدن، ما باید دوباره آن را ببینیم. اکنون باید آن را در پرتو پیچیدگی هایش ببینیم. ما موفق شده‌ایم نظام‌های اجتماعی ایجاد کنیم که می‌آفرینند و نابود می‌کنند، ما را در اهداف مشترک به هم پیوند می‌دهند و ما را در مقابل یکدیگر قرار می‌دهند. شرکت‌های ما به‌عنوان یادگار موفقیت ما در ساختن ساختارهای اجتماعی هستند، اما آنها نه انسان هستند و نه ماشین. آنها زنده هستند. آنها سیستم های پیچیده و انطباقی هستند که می توانند زندگی خود را به دست آورند. ما باید این پیچیدگی را بپذیریم.

Raising a ladder to the moon' is a metaphor that was used to describe the immensity of the task of laying the first trans-Atlantic telegraph cable at the end of the nineteenth century. It is used in this book to illuminate the challenges and opportunities that are inherent in the development of corporations as socially and environmentally responsible 'citizens' at the beginning of the twenty-first century. With reference to companies such as Macdonald's, Deutsche Bank, Coca-Cola, Royal Dutch / Shell, BP, Wal-Mart, and Unilever, Raising a Ladder to the Moon argues that in order to re-engage with the world, and solve some of the problems created by globalisation, we must re-see it. We must now see it in the light of its complexities. We have succeeded in creating social systems that create and destroy, that bind us together in common purpose and that set us against each other. Our corporations stand as monuments to our success at building social structures, but they are neither people nor machines. They are alive. They are complex, adaptive systems that can take on a life of their own. We need to embrace that complexity.