Radioactive Waste Disposal and Geology

ادراک زباله های رادیواکتیو به عنوان یک مشکل عمده برای دنیای صنعتی اخیراً ایجاد شده است. چهار دهه پیش، دفع چنین زباله هایی به عنوان یک موضوع نسبتاً جزئی تلقی می شد. آن روزها روزهای سختی بود که شکافت هسته ای پاسخی به نیازهای انرژی جهان به نظر می رسید: دو بمب زمان جنگ قدرت شگفت انگیز خود را نشان داده بودند و اکنون قرار بود از آن برای تولید برق، حفر کانال ها، حتی راه اندازی ماشین ها استفاده شود. و هواپیماها البته در تمام کاربردهای شکافت، مقداری ضایعات حاوی عناصر رادیواکتیو تولید می‌شود، اما به نظر می‌رسد این فقط یک مزاحمت بی‌اهمیت به نظر می‌رسد، مشکلی که می‌توان راه‌حل آن را تا زمانی که چالش‌های هیجان‌انگیزتر ساخت راکتورها و ابداع سلاح‌های کارآمدتر برطرف شود، به تعویق انداخت. بنابراین زباله ها انباشته شدند، برخی در مخازن و برخی در سنگرهای کم عمق دفن شدند. این اقدامات تنها به عنوان اقدامات موقت و موقت شناخته می شدند، زیرا مشخص بود که زباله ها برای هزاران سال برای محیط اطراف خود خطرناک خواهند بود و از این رو روزی به دفع دائمی بیشتری نیاز است. دشواری انجام این دفع پایدارتر تنها به تدریج آشکار شد. این دشواری با عدم اطمینان در مورد اثرات فیزیولوژیکی تشعشعات سطح پایین، ناکافی بودن دانش دقیق در مورد رفتار مواد مهندسی شده و زمین شناسی در دوره های طولانی در شرایط غیرعادی، و با حساس شدن ترس های عمومی در مورد تشعشعات در تمام اشکال آن تشدید شده است. به دنبال حوادث رآکتور و نشت های گسترده از مکان های ذخیره سازی زباله.

The perception of radioactive waste as a major problem for the industrial world has developed only recently. Four decades ago the disposal of such waste was regarded as a relatively minor matter. Those were the heady days when nuclear fission seemed the answer to the world's energy needs: the two wartime bombs had demonstrated its awesome power, and now it was to be harnessed for the production of electricity, the excavation of canals, even the running of cars and airplanes. In all applications of fission some waste containing radioactive elements would be generated of course, but it seemed only a trivial annoyance, a problem whose solution could be deferred until the more exciting challenges of constructing reactors and devising more efficient weapons had been mastered. So waste accumulated, some in tanks and some buried in shallow trenches. These were recognized as only temporary, makeshift measures, because it was known that the debris would be hazardous to its surroundings for many thousands of years and hence that more permanent disposal would someday be needed. The difficulty of accomplishing this more lasting disposal only gradually became apparent. The difficulty has been compounded by uncertainty about the physiological effects oflow-Ievel radiation, by the inadequacy of detailed knowledge about the behavior of engineered and geologic materials over long periods under unusual conditions, and by the sensitization of popular fears about radiation in all its forms following widely publicized reactor accidents and leaks from waste storage sites.