Pädagogik und Ironie

رابطه بین تعلیم و تربیت و کنایه، اگر مختل نشود، شکافته می‌شود: در نظریه هنجاری، کنایه به عنوان چیزی «غیرآموزشی» (نوهل) یا «پنهان کردن ریاکارانه معنای مورد نظر» نامیده می‌شود (Baacke) ) به موجب آن عمل نشان می دهد که کنایه بی وقفه در آن نفوذ می کند. بنابراین آیا تمرین الزامات نظری را که بر شما تحمیل شده است تضعیف می کند یا تئوری عمل را نادیده می گیرد؟ این سؤالات در کار حاضر هم به صورت نظری و بازسازی و هم به صورت تجربی و بازسازی به آن پرداخته شده است. معلوم می شود که موضوع نظریه اخلاق است (اما نه کنایه)، در حالی که از سوی دیگر عمل با کنایه به ساختارهای خود اشاره می کند.

Das Verhältnis der Pädagogik zur Ironie stellt sich als ein gespaltenes, wenn nicht sogar gestörtes dar: In der normativen Theorie ist von der Ironie als dem "Unpädagogischen" (Nohl) die Rede, oder von einem "heuchlerischen Verbergen des gemeinten Sinns" (Baacke), wobei die Praxis zeigt, dass Ironie sie unausgesetzt durchdringt. Unterwandert also die Praxis die theoretischen Anforderungen an sie, oder dachte die Theorie an der Praxis vorbei? Diese Fragen werden von der vorliegenden Arbeit sowohl theoretisch-rekonstruktiv, als auch empirisch-rekonstruktiv bearbeitet. Dabei zeigt sich, dass das Thema der Theorie die Moral ist (aber nicht die Ironie), sowie die Praxis demgegenüber sich auf ihre eigenen Strukturen mit Ironie bezieht.