Purity, Body, and Self in Early Rabbinic Literature

این کتاب راه‌هایی را بررسی می‌کند که در آن خاخام‌های اولیه قوانین کتاب مقدس مربوط به خلوص و ناپاکی آیینی را تغییر دادند و استدلال می‌کند که گفتمان خلوص جدید خاخام‌ها مفهومی منحصربه‌فرد از خود بدنی ایجاد کرد. میرا بالبرگ با تمرکز بر میشنا، یک کدکس حقوقی فلسطینی که در اواخر قرن سوم میلادی گردآوری شده است، نشان می‌دهد که چگونه خاخام‌ها فرآیندهای انقباض، انتقال و مدیریت ناخالصی‌های آیینی را به‌عنوان راه‌هایی برای مذاکره درباره روابط بین خود و بدن خود و بدن خود ساخته‌اند. به طور گسترده‌تر، روابط بین خود و محیط‌های انسانی و غیرانسانی‌اش.

خاخام‌ها با تأکید شدیدشان بر ذهنیت، آگاهی و تأمل در خود، زبان و اعمالی را که از کتاب مقدس به ارث برده‌اند، دوباره اختراع کردند، به گونه‌ای که طنین انداز شد. دغدغه های فرهنگی مرکزی و تعهدات فکری جهان یونانی-رومی مدیترانه ای. پاکی، بدن و خود در ادبیات رابینی اولیه با بیان این نکته که نه تنها تمرین های فلسفی، بلکه پارادایم های حقوقی نیز به عنوان مکان هایی عمل می کردند که خود از طریق آن ها خودسازی از طریق آنها انجام می شد، بعد جدیدی به مطالعه شیوه های خودسازی در دوران باستان می افزاید. شکل گرفت و بهبود یافت.

This book explores the ways in which the early rabbis reshaped biblical laws of ritual purity and impurity and argues that the rabbis’ new purity discourse generated a unique notion of a bodily self. Focusing on the Mishnah, a Palestinian legal codex compiled around the turn of the third century CE, Mira Balberg shows how the rabbis constructed the processes of contracting, conveying, and managing ritual impurity as ways of negotiating the relations between one’s self and one’s body and, more broadly, the relations between one’s self and one’s human and nonhuman environments.

With their heightened emphasis on subjectivity, consciousness, and self-reflection, the rabbis reinvented biblically inherited language and practices in a way that resonated with central cultural concerns and intellectual commitments of the Greco-Roman Mediterranean world. Purity, Body, and Self in Early Rabbinic Literature adds a new dimension to the study of practices of self-making in antiquity by suggesting that not only philosophical exercises but also legal paradigms functioned as sites through which the self was shaped and improved.