Public Indians, Private Cherokees: Tourism and Tradition on Tribal Ground

یک صنعت بزرگ اقتصادی در میان قبایل سرخپوست آمریکا، تبلیغ عمومی و نمایش جنبه های میراث فرهنگی خود در طیف وسیعی از گردشگران است. مکان های برگزاری تعداد کمی این کار را بهتر از گروه ایسترن چروکی انجام می دهند که سرزمین اصلی آنها مرز کوالا در کارولینای شمالی است. از طریق تحقیقات گسترده در مورد کار دانشمندان دیگر که قدمت آنها به اواخر دهه 1800 بازمی‌گردد، و مصاحبه با طیف وسیعی از چروکی‌های معاصر، بیرد-موس دو چهره مردم چروکی را نشان می‌دهد. یکی از آنها چهره عمومی است که پر از جذابیت ها، نمایش های دراماتیک، موزه ها و مکان های بی شمار صنایع دستی کنار جاده ای است. دیگری چهره خصوصی است که بازگشت به خانه، نمایشگاه‌های هندی، سنت‌ها، نظام اعتقادی، قدرت جامعه و میراث فرهنگی توسط همان فعالیت‌هایی که غذا را روی میزهایشان می‌گذارد، در معرض تهدید قرار می‌گیرند. این کار با ساختن یک تاریخ قومی گردشگری و مقایسه تجربیات چروکی ها با سمینولز فلوریدا و قبایل جنوب غربی، خط باریک بین ترویج و فروش فرهنگ هندی را مورد توجه قرار می دهد.

A major economic industry among American Indian tribes is the public promotion and display of aspects of their cultural heritage in a wide range of tourist venues. Few do it better than the Eastern Band of the Cherokee, whose homeland is the Qualla Boundary of North Carolina. Through extensive research into the work of other scholars dating back to the late 1800s, and interviews with a wide range of contemporary Cherokees, Beard-Moose presents the two faces of the Cherokee people. One is the public face that populates the powwows, dramatic presentations, museums, and myriad roadside craft locations. The other is the private face whose homecoming, Indian fairs, traditions, belief system, community strength, and cultural heritage are threatened by the very activities that put food on their tables. Constructing an ethnohistory of tourism and comparing the experiences of the Cherokee with the Florida Seminoles and Southwestern tribes, this work brings into sharp focus the fine line between promoting and selling Indian culture.