Psychotropic Agents: Part III: Alcohol and Psychotomimetics, Psychotropic Effects of Central Acting Drugs

شرح فارماکولوژی داروهای روان‌گردان، حشیش، و الکل در این جلد سوم، بحث در مورد عوامل روان‌گردان را به پایان می‌رساند. به عنوان محرک‌های روانی حرکتی، این گروه از عوامل روان‌گردان اهمیت درمانی کمی دارند یا اصلاً ارتباط درمانی ندارند، اما از آنجایی که آنها به صورت غیرپزشکی استفاده می‌شوند و یا حتی توسط برخی از گروه‌های مردم به عنوان کالاهای اجتماعی در نظر گرفته می‌شوند، اثرات رفتاری و ویژگی‌های روان‌دارویی آنها جای نگرانی ندارد. از متخصص داروسازی به تنهایی. همین امر در مورد سایکوتومیتیک ها و همچنین شاهدانه و اجزای آن صادق است. سایکوتومیتیک ها سابقه اجتماعی صدها سال قبل دارند و از قوی ترین عوامل روانگردان شناخته شده برای بشر هستند. شرح پایانی روان‌فارماکولوژی همچنین به اثرات روان‌گردان تعدادی از داروها می‌پردازد که اصولاً روان‌گردان نیستند. اثرات روانگردان آنها یا جزء ذاتی مشخصات درمانی آنها است، همانطور که در مورد مواد افیونی، خواب آور و کافئین وجود دارد، یا ممکن است به طور غیرمستقیم به عنوان عوارض جانبی یا اثرات همراه در طول درمان رخ دهد. این امر در مورد آنتاگونیست های گیرنده آدرنرژیک p و آنتی کولینرژیک ها صدق می کند. ویراستاران همچنین می‌دانند که شرح عوامل روان‌گردان بدون بحث در مورد جنبه‌های پزشکی، اخلاقی و قانونی توسعه، آزمایش بالینی و استفاده از این داروها کامل نمی‌شد.

The description of the pharmacology of psychotomimetics, cannabis, and alcohol in this third volume concludes the discussion on psychotropic agents. As psychomotor stimulants these groups of psychotropic agents are of little or no therapeutic relevance, but since they are used in a nonmedical manner, or are even considered by some groups of the population as social commodities, their behavioral effects and psychopharmacological properties are not the concern of the pharmacol­ ogist alone. The same is true of psychotomimetics, as well as cannabis and its components. Psychotomimetics have a social history going back many hundreds of years and are among the most potent psychotropic agents known to man. The closing description of psychopharmacology also deals with the psychotropic effects of a number of drugs not primarily considered to be psychotropic. Their psychotropic effects are either an inherent constituent of their therapeutic profile, as is the case with opiates, hypnotics, and caffeine, or they may occur indirectly as side effects or accompanying effects during therapy. This applies to p-adrenoreceptor antagonists and anticholinergics. The editors are also aware that a description of psychotropic agents would not have been complete without discussing the medical, ethical, and legal aspects of the development, clinical testing, and use of such drugs.