Psychotherapy with Adolescent Girls

وقتی در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 آموزش پزشکی و روانپزشکی خود را می دیدم، الگوی رشد عادی و انحرافی نوجوانان مرد سفیدپوست بود. این تعجب آور نبود، زیرا برای هر مطالعه بالینی یا روانشناختی بر روی دختران نوجوان در 2 دهه گذشته، هفت مطالعه بر روی پسران نوجوان انجام شده است. این اختلاف فاحش در داده‌های بالینی و تحقیقاتی واقعی بین نوجوانان پسر و دختر منجر به افسانه‌های زیر شد: (1) نوجوانان زن فقط از نظر بیولوژیکی با همسالان مرد خود متفاوت هستند. آنها مشکلات روانی اجتماعی مشابهی دارند. (2) دختران نوجوان مورد مطالعه قرار نگرفته اند زیرا مشکلات آنها ارزش مطالعه ندارد. (3) مطالعه دختران نوجوان ممکن است برای بیمار یا درمانگر یا برای هر دو خطرناک باشد. در رابطه با افسانه سوم، به روان‌درمانگران مرد گفته شد که نباید بیماران نوجوان زن را درمان کنند، زیرا بازی‌های متقابل شهوانی ممکن است ایجاد شود که برای بیمار مضر است و شاید حل آن غیرممکن باشد. بسیاری از کلینیک ها در ایالات متحده قانونی داشتند که دختران نوجوان را نمی توانستند توسط درمانگران مرد درمان کنند. بنابراین دریافت درمان برای دختران دشوار بود - برای اکثر درمانگران مرد بودند. همچنین این احساسات را در میان والدین، معلمان، رهبران جامعه و خود دختران تشدید کرد که شاید نوجوانان زن ارزش درمان را نداشتند.

When I was getting my medical and psychiatric training in the late 1950s and early 1960s, the model of normal and deviant adolescent development was the white male. This was not surprising, since for every clinical or psychological study of adolescent girls done during the past 2 decades, there were seven studies on adolescent males. This tremendous discrepancy in actual clinical and research data between male and female adolescents led to the following myths: (1) Female adolescents are different only biologically from their male peers; they have similar psychosocial problems; (2) Adolescent girls have not been studied because their problems are not worth studying; (3) Studying adolescent girls might be dangerous to either the patient or therapist, or to both. In relation to the third myth, male psychotherapists were told that they should not treat female adolescent patients because erotic inter­ play could develop, which would be harmful to the patient and per­ haps impossible to resolve. Many clinics in the United States had a rule that young adolescent girls could not be treated by male therapists. It was thus difficult for girls to obtain treatment-for most therapists were males. It also intensified the feelings among parents, teachers, v vi Foreword community leaders, and the girls themselves that perhaps female adolescents were not worth treating.