Psychotherapie in Zeiten kollektiver Verunsicherung: Therapieschulübergreifende Gedanken am Beispiel der Corona-Krise

این ضروری عملکرد روان درمانی را زیر سؤال می برد، که تاکنون در فضای اجتماعی صلح و امنیت در کشورهای آلمانی زبان توسعه یافته است و توانسته خود را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از سیستم بهداشت و درمان تثبیت کند. جامعه در این شرایط در نتیجه بحران‌های جهانی، مانند همه‌گیری اخیر کرونا، این مبنای بدیهی که قبلاً بدیهی بود در حال از بین رفتن است و یک عدم اطمینان عمومی که درمانگر را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد در حال حرکت به سمت اقدامات است. با انجام این کار، درمانگران و بیماران خود را در معرض همان تأثیرات ترسناک و آزاردهنده می بینند، مثلاً از رسانه ها یا سیاست. درمانگر همچنین در توانایی خود برای مقابله و دفاع از خود به چالش کشیده می شود و باید یک نگرش شخصی نسبت به رویدادهای گاه دراماتیک پیرامون خود ایجاد کند.

Dieses essential hinterfragt die psychotherapeutische Praxis, die sich in den deutschsprachigen Ländern bisher in einem gesellschaftlichen Klima von Frieden und Sicherheit entwickelte und sich unter diesen Bedingungen als fester Bestandteil des Gesundheitssystems und der Gesellschaft etablieren konnte. Durch globale Krisen wie zuletzt der Corona-Pandemie schwindet diese bisher selbstverständliche Basis, und eine allgemeine, auch den/die Therapeut*in erfassende Verunsicherung zieht in die Praxen ein. Dabei sehen sich Therapeut*innen und Patient*innen den gleichen ängstigenden und verstörenden Einflüssen etwa seitens der Medien oder der Politik ausgesetzt; auch der/die Therapeut*in ist in seinen/ihren Bewältigungs- und Abwehrmöglichkeiten herausgefordert und muss sich zu den ihn/sie umgebenden, manchmal dramatischen Ereignissen eine persönliche Stellung erarbeiten.