Psychotherapeutic Diagnostics: Guidelines for the New Standard

به‌ویژه دنیایی بین‌فرهنگی و به‌طور فزاینده‌ای در حال افزایش است. زیرا آنچه به عنوان دردناک، انحرافی، یا دردسر تجربه می‌شود، نه تنها تابع ادراک فردی است، بلکه تابع حالت‌های آگاهی جمعی نیز می‌باشد. فرآیند تشخیصی ممکن است به‌عنوان شکلی از ترجمه درک شود تا جایی که گفته‌های بیمار، خواه شفاهی یا غیرکلامی، به کد جدیدی از درک منتقل می‌شود، فرآیندی که هر ارتباط‌دهنده در آن دخیل است، زیرا، همانطور که همه می‌دانیم، وجود دارد. چیزی به نام عدم ارتباط وجود ندارد اگر در یک رابطه همدلانه؟ اگر بتوانیم زبان ذهنی بیمار از جمله علائم و ناراحتی او را رمزگشایی کنیم، زبان جدیدی ظاهر می شود که این کار را انجام می دهد؟ متنی را که بیمار در ابتدا آورده است را توضیح دهید. D- بینش های متفاوت مستلزم اعمال متفاوتی است. در بهترین حالت، ترجمه دامنه گزینه های فرد آسیب دیده و قبل از آن، دامنه تصمیم گیری او را گسترش می دهد. همانطور که ترجمه از زبان‌های دیگر تنها در صورتی موفقیت‌آمیز ارزیابی می‌شود که بعد عمق هرمنوتیکی یک مفهوم مورد توجه قرار گرفته باشد، فرآیند روان‌درمانی نیز نیازمند همان احتیاط است: تنها در صورتی که بیشتر معنا و محتوا را درک کرده باشیم، می‌توانیم به اندازه کافی وقایع روانی را تفسیر کرده و به آنها معنا می بخشد.

into account in particular respect of an intercultural and increasingly g- balized world. For what is experienced as painful, deviant, or troublesome is not only subject to individual perception but also to collective states of - consciousness. The diagnostic process may be understood as a form of translation in so far as a patient’s utterances, be they verbal or nonverbal, are transferred to a new code of understanding, a process every communicator is involved in because, as we all know, there is no such thing as non-communication. If in an empathic relational ? eld we manage to decode a patient’s subjective l- guage including that of her symptoms and distress, a new language will crop up which will ? nally explain the text the patient originally came up with. D- ferent visions entail different actions. At best, translating widens the scope of options of the affected individual and, precedingly, her scope of decisi- making. Just as translating from other languages is judged successful only if the hermeneutic depth dimension of a notion has been embraced and c- veyed, the psychotherapeutic process calls for the same prudence: only if we have grasped most of the meaning and the content may we adequately int- pret psychological occurrences and bestow meaning to them.