Psychosomatik: Literarische, philosophische und medizinische Geschichten zur Entstehung eines Diskurses (1778-1936) (Hermaea)

تاریخ فرهنگی کنونی رشد فرا رشته‌ای گفتمان روان‌تنی را از قرن هجدهم دنبال می‌کند و بنابراین شکاف پژوهشی را می‌بندد. «کل فرد» نه تنها یک موضوع در پزشکی، بلکه به طور قابل توجهی در ادبیات و فلسفه است. این فرآیندهای مبادله بین ادبیات و دانش به صورت عینی ثبت می شود، در آنها ادبیات به عنوان عامل بیماری و درمان و همچنین روش ارائه و دانش ظاهر می شود.
استدلال تاریخی- سیستماتیک مطالعه، گفتمان روان تنی را تقسیم می کند. به پنج عنصر مرکزی: 1. کل انسان به عنوان یک موضوع تحلیل و آرمان شهر در هردر روشن می شود. 2. بیماری های آن زمان در مجله موریتز 'Gnothi sau-ton' ظاهر می شود. 3. روش های درمانی تئاتری-پرزائیک توسط ریل، گوته، نوالیس و هگل دنبال می شود. 4. پیدایش مفهومی-تاریخی روان تنی در روانپزشکی آلمان در اوایل قرن 19 در بوشنر «وویزک» منعکس شده است. 5. دانش بیوگرافی به عنوان یک روش علمی که ترکیبی از تاریخ پزشکی و تاریخچه زندگی است، در تاریخچه موردی نیچه، توسط خود او، آندریاس-سالومه، فروید، دیلتای و یاسپرس ردیابی می شود.

Die vorliegende Kulturgeschichte zeichnet die transdisziplinäre Herausbildung des psycho-somatischen Diskurses seit dem 18. Jahrhundert nach und schließt damit eine Forschungslücke. Der ‚ganze Mensch‘ ist nicht allein in der Medizin thematisch, sondern maßgeblich auch in Literatur und Philosophie. Diese Austauschprozesse zwischen Literatur und Wissen werden konkret erfasst, in ihnen erscheint die Literatur als Krankheitsursache und Heilmittel sowie als Darstellungs- und Erkenntnismethode.
Die historisch-systematische Argumentation der Studie gliedert den psychosomatischen Dis-kurs in fünf zentrale Elemente: 1. Der ganze Mensch als Analysegegenstand und Utopie wird bei Herder anschaulich. 2. Zeitkrankheiten zeigen sich in Moritz‘ Zeitschrift ‚Gnothi sau-ton‘. 3. Theatralisch-prosaische Kurmethoden werden bei Reil, Goethe, Novalis und Hegel verfolgt. 4. Die begriffsgeschichtliche Genese der Psychosomatik in der deutschen Psychiatrie des frühen 19. Jahrhunderts spiegelt sich in Büchners ‚Woyzeck‘. 5. Die biographische Erkenntnis als wissenschaftliche Methode, die Kranken- und Lebensgeschichte miteinander verbindet, wird in Fallgeschichten zu Nietzsche nachgezeichnet, von ihm selbst, Andreas-Salomé, Freud, Dilthey und Jaspers.