Psychological Risks of Coronary Bypass Surgery

جراحی قلب هنوز یک پیشرفت نسبتاً جدید در فناوری پزشکی است. اولین روش قلب باز بسته شدن نقص دیواره دهلیزی در یک کودک در بیمارستان دانشگاه مینه سوتا در سال 1953 بود. این عمل در یک پیشرفت نجات بخش انجام شد، که استفاده از آن بسیار گسترش یافته است و شامل درمان بسیاری از نواحی قلبی می شود. بیماری. به طور غیرمنتظره ای، تکنیک های جراحی مجاز از طریق استفاده از دستگاه قلب-ریه (جراحی قلب باز) در سال 1967 برای قاتل اصلی آمریکایی ها، یعنی بیماری عروق کرونر، به کار گرفته شد. این عمل که به بای پس عروق کرونر معروف است به یکی از رایج ترین عمل های جراحی تبدیل شده است. بیماری عروق کرونر با احتمال ناتوانی کامل یا مرگ ناگهانی در اثر حمله قلبی می تواند شخصیت بیمار را به شدت تغییر دهد. جراحی اصلاحی گاهی اوقات می تواند به جای اینکه ترس بیمار را تقویت کند، تشدید کند. برای جراح که با افزایش تعداد بیماران مشغول است، زمان کافی برای توجه قبل از عمل که ممکن است مفید باشد وجود ندارد. همچنین، جراح و متخصص قلب در توانایی خود برای تشخیص بیماران نزدیک به نقطه شکست محدود هستند. تحقیقاتی که در این فصول توسط Drs. Pimm، Feist و همکارانشان مورد استقبال متخصصان قلب و جراحان قلب قرار می گیرند. این بینشی را در مورد آنچه که به نظر می رسد قابل اعتماد به رسمیت شناختن بیمارانی است که احتمالاً با جراحی بای پس عروق کرونر و "مداخله در بحران" بر وضعیت روانی آنها تأثیر منفی می گذارد تا از این تأثیر جلوگیری کند و امکان بازگشت کامل بیمار به زندگی عادی را فراهم کند.

Heart surgery is still a relatively recent advance in medical technology. The first open-heart procedure was closure of an atrial septal defect in a child at the University of Minnesota Hospital in 1953. This issued in a life-saving advance, the use of which has expanded enormously to in­ clude treatment of many areas of cardiac disease. Not unexpectedly, surgical techniques allowed through the use of the heart-lung machine (open-heart surgery) came to be applied in 1967 to the major killer of Americans, namely, coronary artery disease. This operation, known as coronary artery bypass, has become one of the most common surgical operations. Coronary artery disease, with the possibility of total incapacitation or sudden death from a heart attack, can alter severely the personality of the patient. Corrective surgery can sometimes intensify rather than ame­ liorate a patient's fears. To the surgeon, occupied by increasing numbers of patients, there is not time enough to give the preoperative attention that might be helpful. Also, the surgeon and cardiologist are limited in their ability to recognize those patients near the breaking point. The research outlined in these chapters by Drs. Pimm, Feist, and their associates is welcomed by cardiologists and cardiac surgeons. It provides insight into what appears to be reliable recognition of those patients likely to have an adversely affected mental status by coronary bypass surgery and "crisis intervention" to avert this effect and allow the complete benefit of returning the patient to a normal life.