Psychological Aspects of Early Breast Cancer

بیماری جسمی را نمی توان به طور مؤثری جز در زمینه عوامل روانی مرتبط با آن درمان کرد. ممکن است بدن این بیماری را داشته باشد، اما این بیمار است که بیمار است. روانشناسان پژوهشی با زمینه های مختلف در چند دهه گذشته به طور فزاینده ای به مطالعه بیماری های جسمی روی آورده اند و در حال حاضر ادبیات گسترده ای در مورد رفتارهای پیشگیرانه، نقش استرس در علت شناسی بیماری، واکنش های بیمار به بیماری وجود دارد. بیماری و درمان آن و رابطه پزشک و بیمار. در عین حال، روانشناسان بالینی شاغل، نگرانی خود را فراتر از درمان اختلالات روانپزشکی خاص گسترش داده اند و شامل مراقبت روانشناختی از افرادی می شوند که از طریق بیماری یا آسیب، پریشانی را تجربه می کنند. به طور سنتی، این بیماران تمایل به سقوط از طریق شبکه داشتند، مگر اینکه پریشانی آنها به حدی باشد که نسبت یک اختلال روانپزشکی را به خود اختصاص دهد که می‌توان آن را به خودی خود درمان کرد. از آنجایی که اختلال جسمانی اختلال اولیه است، وجود آن از برجستگی اختلال عاطفی بسیار واقعی که می تواند منجر به آن شود، کاسته است. علاوه بر این، به نظر می‌رسد واکنش‌های عاطفی در این محیط، که هنجار است، مستحق توجه و مراقبت خاصی نیست. این وضعیت در حال تغییر است و این فقط روانشناسان یا روانپزشکان نیستند که مسئول تغییر نگرش هستند. در خود پزشکی عمومی، اکنون تاکید مجددی بر مراقبت از کل بیمار و نه فقط بیماری وجود دارد.

Physical illness cannot be effectively treated other than in the context of the psychological factors with which it is associated. The body may have the disease, but it is the patient who is ill. Research psychologists from a number of different backgrounds have, in the past few decades, turned increasingly to the study of physical illness, and there is now an extensive literature on preventive behaviors, the role of stress in the etiology of illness, the patient's reactions to illness and its treatment, and the physician-patient relationship. At the same time practicing clinical psychologists have extended their concern beyond the treatment of speci­ fically psychiatric disorders, to include also the psychological care of people experiencing distress through illness or injury. Traditionally, these patients have tended to fall through the net, unless their distress is so great that it assumes the proportion of a psychiatric disorder that can then be treated in its own right. Because the physical disorder is the primary one, its existence has detracted from the salience of the very real emotional disturbance to which it can give rise. Moreover, emotional reactions in this setting, being the norm, seems to have been regarded as not meriting special attention and care. This situation is chang­ ing, and it is not just psychologists or psychiatrists who are responsible for the shift in attitudes. Within general medicine itself, there is now a renewed empha­ sis on the care of the whole patient and not just the disease.