Psychoanalytic Practice: 1 Principles

مساله ای اساسی برای همه کسانی که مقاله می نویسند متون جامع در مورد ماهیت روانکاوی، خواه در درجه اول به بیان نظریه یا تکنیک روانکاوی باشد - در ادبیات آمریکایی، کتاب های برنر و گرینسون به ذهن به عنوان نمونه ای از این دو مقوله - مربوط به رابطه نظریه با تکنیک و عمل است. با این حال، این موضوع همیشه در این ادبیات به طور صریح مورد توجه قرار نمی گیرد و در نتیجه ماهیت مشکل ساز آن به عنوان معضل اساسی و هنوز به طور رضایت بخشی در رشته ما نادیده گرفته می شود، یا حتی به طور کامل از بین می رود، گویی می توانیم به راحتی فرض کنیم که فروید به طور منحصر به فرد در تاریخ فکری جهان، به طور کامل موفق به ایجاد علم و رشته ای شده بود که در آن نظریه (درک) و درمان (یعنی درمان) ذاتاً با هم و واقعاً یکسان باشند، اما دو روی یک سکه باشند. .

A basic issue for all those essaying to write comprehensive texts on the nature of psychoanalysis, whether oriented primarily to the exposition of the theory or of the technique of psychoanalysis, - within the American literature the books by Brenner and by Greenson come to mind as exemplars of the two categories - is that of the relationship of the theory to the technique and the practice. This issue is however not always brought into explicit focus in this literature and thereby its problematic nature as a fundamental and not yet satisfactorily re­ solved dilemma of our discipline is often glossed over, or even by­ passed completely, as if we could comfortably assume that Freud had, uniquely in the world's intellectual history, fully succeeded in creating a science and a discipline in which the theory (the understanding) and the therapy (i. e. , the cure) were inherently together and truly the same, but two sides of the same coin.