Psychiatry as Medicine: Contemporary Psychotherapies

پیش‌گفتار این جلد دنباله‌ای است بر پارانویای ما: مطالعه‌ای در تشخیص، ریدل، دوردرخت و بوستون، 1976. در حالی که اولین کتاب ما بر تشخیص متمرکز بود، این کتاب بر درمان تمرکز دارد. در جلد اول ما، تمام بحث های نوزولوژی (نظریه بیماری) و درمان، کمکی به بحث ما درباره تشخیص بود. به طور مشابه، تمام بحث های این جلد که با نوزوولوژی سروکار دارد - در اینجا در مورد تشخیص بسیار کم است - کمکی به بحث ما در مورد روان درمانی است. هنوز عمیق ترین اعتقاد ما این است که صحبت از درمان بدون تشخیص، اگر غیرمسئولانه نباشد، بی معنی است، زیرا در غیر این صورت فرد نمی داند در مورد چه چیزی صحبت می کند. از این رو، مطالعه حاضر ما، اگرچه بر نظریه های درمان متمرکز است، روان درمانی را با آسیب شناسی روانی پیوند می دهد. این منطق روان درمانی است که اهمیت دارد و منطق در این پیوند ساکن است. ما آرزو می کنیم مطالعه حاضر ما برای خوانندگانی که با اولین کتاب ما - یا با ادبیات خاصی آشنا نیستند - مستقل و قابل درک باشد. بحث ما از پزشکی به طور کلی، به معنای منطق درمان به طور کلی، به خواننده ناآشنا کمک می کند، و همچنین به افراد شروع کننده، امیدواریم: قطعاً به ما کمک کرده است. ما ندیدیم که چگونه می توانیم شاخه ای از پزشکی را مطالعه کنیم. ما نیاز به ایده ای در مورد نحوه عملکرد پزشکی احساس کردیم.

PREFACE This volume is a sequel to yet independent of our Paranoia: A Study in Diagnosis, Reidel, Dordrecht and Boston, 1976. Whereas our first book centered on diagnosis, this centers on treatment. In our first volume, all discussions of nosology (theory of illness) and of treatment was ancillary to our discussion of diagnosis; similarly all discussion of this volume dealing with nosology - there is very little on diagnosis here - is ancillary to our discussion of psychotherapy. It is still our profoundest conviction that to speak of treatment without diagnosis is meaningless, if not irresponsible, since otherwise one does not know what one is talking about. Hence, our present study, though it centers on theories of treatment, links psychotherapy with psychopathology. It is the rationale of psychotherapy which is of importance, and the rationale dwells in this link. We wish our present study to be self-contained and understood by readers who are not familiar with our first book - or with any specific literature. Our discussion of medicine in general, meaning the rationale of therapy in general, helps the uninitiated reader, as well as the initiated, we hope: it certainly has helped us. We did not see how else can we study a branch of medicine; we felt the need for some idea of how medicine is supposed to work.