Psychedelic Popular Music: A History through Musical Topic Theory

ژانر روان‌گردان که به دلیل ویژگی‌های موسیقی متمایز و ارتباط آن با دوره‌های نوآوری و جوشش اجتماعی شناخته شده است، تأثیر طولانی‌مدتی در بسیاری از زمینه‌های تولید فرهنگی از جمله موسیقی، هنرهای تجسمی، طراحی گرافیک، فیلم و ادبیات داشته است. . ویلیام اچارد توسعه تاریخی موسیقی روانگردان و تجسم های مختلف سبک آن را به عنوان یک ژانر منحصر به فرد برای تلفیقی از موسیقی راک، سول، فانک، فولک و موسیقی الکترونیک بررسی می کند. اچارد از طریق تئوری موضوعات موسیقی - چهره‌های موسیقی بسیار متعارف که مفاهیم گسترده فرهنگی را نشان می‌دهند - و معنای موسیقایی، تکامل سبک روان‌گردان را از آغاز پیدایش آن در اوایل دهه 1960، با Rubber Soul و Revolver و Kinks و Pink Floyd از بیتلز دنبال می‌کند. به گروه‌های تجربی آلمانی و سایکدلیک فانک دهه 1970، با تاکید ویژه بر پارلمان/Funkadelic. او با نگاهی به دهه 1980 و اوایل دهه 1990 به پایان می‌رساند و به صحنه جشنواره آزاد، فرهنگ ریو و گروه‌های نئوجم می‌پردازد. مطالعه اچارد در زمینه روانگردانی که در پس زمینه فرهنگی این دهه ها تنظیم شده است، پایه و اساس را ایجاد می کند و درس هایی را برای تجزیه و تحلیل موضوع موسیقی عامه پسند در قرن بیستم و بیست و یکم ارائه می دهد.

Recognized for its distinctive musical features and its connection to periods of social innovation and ferment, the genre of psychedelia has exerted long-term influence in many areas of cultural production, including music, visual art, graphic design, film, and literature. William Echard explores the historical development of psychedelic music and its various stylistic incarnations as a genre unique for its fusion of rock, soul, funk, folk, and electronic music. Through the theory of musical topics―highly conventional musical figures that signify broad cultural concepts―and musical meaning, Echard traces the stylistic evolution of psychedelia from its inception in the early 1960s, with the Beatles’ Rubber Soul and Revolver and the Kinks and Pink Floyd, to the German experimental bands and psychedelic funk of the 1970s, with a special emphasis on Parliament/Funkadelic. He concludes with a look at the 1980s and early 1990s, touching on the free festival scene, rave culture, and neo–jam bands. Set against the cultural backdrop of these decades, Echard's study of psychedelia lays the groundwork and offers lessons for analyzing the topic of popular music in the twentieth and twenty-first centuries.