دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: دین ویرایش: نویسندگان: Nicole Bériou, Franco Morenzoni سری: Bibliothèque d’histoire culturelle du Moyen Âge, 5 ISBN (شابک) : 9782503524320, 9782503537047 ناشر: Brepols سال نشر: 2008 تعداد صفحات: 416 زبان: French فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 12 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Prédication et liturgie au Moyen Âge به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب موعظه و عبادت در قرون وسطی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
انتقال آثار مکتوب موعظه قرون وسطی معمولاً به صورت مجموعههایی از موعظهها است که بر اساس اعیاد تقویم مذهبی سفارش میشوند. با این حال، رابطه صمیمیت بین موعظه و عبادت که فرد وسوسه میشود از آن استنباط کند، نه ضروری است و نه آشکار. صلاحدید دعانویسان قرون وسطی در مورد اعمال موعظه، و به طور مشابه، نویسندگان artes predicandi در مورد مناجات، مؤید این امر است. موعظه و عبادت، این دو روش مکمل اما کاملاً متمایز برای ساختن گفتمان عمومی در مورد ایمان، و اجرای دین، در درون جامعه، در قالب اعمالی که کارایی نمادین به آنها نسبت داده میشود، چگونه به یکدیگر و یا حتی متقابل پیوستهاند. در طول تاریخ مسیحیت یکدیگر را تقویت کردند؟ این سؤالی است که زیربنای پانزده مطالعه گردآوری شده در این جلد است. هزاره قرون وسطی عمداً بین دوره شکوفایی موعظه پدران، که همچنین زمان توسعه پایه های پایدار برای عبادت است، و لحظه مهم پرسشگری از همه نوع است. که از قرن شانزدهم آغاز شده است. ، به ما اجازه می دهد که گذشته را مانند یک آینه مشاهده کنیم. سخن به واعظان بیش از هر چیز داده می شود، در واقع بسیار شیوا در مورد متون خوانده شده و خوانده شده، ژست ها، لباس ها، مناسک و استفاده از مناسک - به ویژه، در مراسم تقدیس یا وقف کلیساها، و در مورد راهپیمایی های کورپوس کریستی. اگر واعظان از این طریق به عبادت معنا می بخشند، عبادت نیز برای آنها ابزاری تربیتی است که در خدمت حفظ پیامشان قرار می گیرد، زبانی که با توسل به نقل قول شاعرانه یا جابجایی استعاری واژگان عبادت می کنند. تشریفات، حتی اقتداری که آنها را به عنوان استدلال متقاعد کردن یا، به ندرت، اعتبار عقلانی آن را تجربه می کنند. علاوه بر این، از قرن سیزدهم، در شهرها، برادران متعصب در کنار گذاشتن سخنان خود از زمان ها و مکان های معمولی جشن های مذهبی به نفع فتح و تقدس بخشیدن به زمان و فضای زندگی روزمره دریغ نمی کردند. تئاتر و کتابهای خواندن تکنیکهای موعظه و منابع دعای عبادت را در اشکال تازهای از تمرین شبانی بهکار میگیرند.
La transmission des traces écrites de la prédication médiévale prend habituellement la forme de recueils de sermons ordonnés selon les fêtes du calendrier liturgique. Pour autant, la relation d’intimité entre prédication et liturgie qu’on serait tenté d’en déduire n’est ni nécessaire, ni évidente. La discrétion des liturgistes médiévaux sur les pratiques de prédication l’atteste, et de même, celle des auteurs d’artes predicandi sur la liturgie. Comment la prédication et la liturgie, ces deux manières complémentaires, mais clairement distinctes, de construire un discours public sur la foi, et de pratiquer la religion, au sein de la société, sous la forme d’actions auxquelles on prête une efficacité symbolique, se sont-elles rejointes, voire mutuellement renforcées au cours de l’histoire de la christianisation? Telle est la question qui sous-tend la quinzaine d’études réunies dans ce volume. Le millénaire médiéval s’y trouve à dessein enchâssé entre la période d’épanouissement de la prédication des Pères, qui est aussi le temps de l’élaboration d’assises durables pour la liturgie, et le moment crucial des remises en question de tous ordres qui, à partir du xvie siècle, permettent d’observer le temps passé comme dans un miroir. La parole y est surtout donnée aux prédicateurs, en réalité très diserts sur les textes lus et chantés, les gestes, les vêtements, les rites et les usages de la liturgie – en particulier, sur les rituels de consécration ou de dédicace des églises, et sur les processions de la Fête-Dieu. Si les prédicateurs, de la sorte, donnent sens au culte, la liturgie est aussi pour eux un instrument pédagogique mis au service de la mémorisation de leur message, un langage qu’ils s’approprient en recourant à la citation poétique, ou à la transposition métaphorique des mots du rituel, voire une autorité qui leur sert d’argument de persuasion ou, plus rarement, dont ils éprouvent la validité rationnelle. De plus, dès le xiiie siècle, dans les villes, les frères mendiants n’hésitent pas à détacher leurs prises de parole des temps et des lieux ordinaires de la célébration liturgique au profit de la conquête et de la sacralisation d’un temps et d’un espace du quotidien, alors que le théâtre et les livres de lecture s’emparent des techniques du sermon et des ressources de la liturgie, en des formes renouvelées de la pratique pastorale.
Front matter (“Abréviations”), p. 1 Free Access Introduction, p. 7 Nicole Bériou https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3135 Prédication, orthodoxie et liturgie. Les sermons d’Augustin prononcés à Carthage en septembre-octobre 417, p. 23 Gert Partoens https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3136 Prédication et liturgie chez saint Jean Chrysostome, p. 53 Jean-Noël Guinot https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3137 Quand liturgie épousa prédication. Note sur la place de la prédication dans la liturgie romaine au Moyen Âge (viiie-xive siècle), p. 79 Martin Morard https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3138 L’ambon, lieu liturgique de la proclamation de la Parole dans l’Italie du xiie et du xiiie siècle, p. 127 Laurence Aventin https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3139 Ratio e auctoritas della liturgia. La via simbolica nella tradizione monastica del xii secolo, p. 163 Valeria De Fraja https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3140 Mapping the Monastery. Hélinand of Froidmont’s Second Sermon for Palm Sunday, p. 183 Mette Birkedal Bruun https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3141 Liturgie et art de bien prêcher (xiiie-xve siècle), p. 201 Carlo Delcorno https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3142 Temps liturgique et temps des exempla, p. 223 Jean-Claude Schmitt https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3143 Liturgie de l’exorcisme et sermons au xiiie siècle. Les images de la possession dans les sermons du troisième dimanche de Carême, p. 237 Florence Chave Mahir https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3144 Les explications liturgiques dans les sermons de Guillaume d’Auvergne, p. 255 Franco Morenzoni https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3145 Les motifs liturgiques dans la prédication de Jourdain de Pise (1260-1310), p. 285 Silvia Serventi https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3146 Preaching, Canonization and new Cults of Saints in the later Middle Ages, p. 297 George Ferzoco https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3147 Preaching and Liturgy in Renaissance Florence, p. 313 Peter Howard https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3148 The Influence of the Ars praedicandi on the Sacra rappresentazione in Fifteenth Century Florence, p. 335 Paola Ventrone https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3149 Per modum sermonum. Le traité sur l’antienne du Salve Regina par Johannes Henlin (1502), p. 349 Martina Wehrli-Johns https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3150 Change and Continuity in the Liturgy of the Prône from the Fifteenth to the Seventeenth Century, p. 373 Katharine J. Lualdi https://doi.org/10.1484/M.BHCMA-EB.3.3151 Back matter (“Index des manuscrits”, “Index des références liturgiques”, “Index des noms de personne et de lieu”, “Table des illustrations”, “Table des matières”), p. 393