Proust and the Victorians: The Lamp of Memory

در سال 1899 مارسل پروست ترجمه ای از راسکین چراغ حافظه را در یک مجله بلژیکی خواند. چهارده سال بعد، او دوباره این تجربه را به راوی Ducote de Chez Swann منتقل کرد که خود را پسری توصیف می کند که همان قطعه را در باغی در Combray می خواند. در این بین دوره ای از اشتیاق متناوب برای نوشتن ویکتوریایی وجود داشت: دوره ای که شاهد نوسازی روش پروست و تجدید نظر اساسی در دیدگاه های او بود. بیشتر این ارزیابی مجدد در رابطه با نویسندگان انگلیسی انجام شد که پروست آنها را پذیرفت، جذب کرد و سپس به همان اندازه که دور انداخته نشد. نتیجه نهایی این بود که او را قادر ساخت تا از یک زیبایی شناسی به دیگری عبور کند. بحث این کتاب این است که سرنخ این روند را نه تنها می توان در دیدگاه های در حال تکامل پروست در مورد حافظه و زمان، بلکه در پیشرفت او از طریق گونه شناسی سه گانه فرم یافت: از «شکل تقلیدی» (هنر-تقلید- واقعی) از طریق «فرم یادگاری» (هنر-تقلید-خاطره) به «شکل انتزاعی» (هنر-تقلید-خود). پیشرفت از یکی به دیگری از طریق واکنش های پروست به کارلایل، داروین، امرسون، راسکین، جورج الیوت، هاردی، استیونسون، ولز و وایلد نشان داده شده است. همچنین فصلی در مورد ارتباط در ذهن پروست بین نقد ادبی و هنر و پاسخ تأخیر او به محاکمه راسکین-ویستلر در سال 1878 وجود دارد. فصل آخر این موضوعات را به بحث جاری در مورد موازی بین قرن نوزدهم مرتبط می کند. -siecle و خودمان.

In 1899 Marcel Proust read a translation of Ruskin's The Lamp of Memory in a Belgian magazine. Fourteen years later he back-projected the experience onto the narrator of Du cote de chez Swann who describes himself as a boy reading the self-same piece in the garden at Combray. In between lay a period of intermittent enthusiasm for Victorian writing: a period which saw the refurbishment of Proust's method and a fundamental rethinking of his views. Much of this reassessment was achieved in relation to English writers whom Proust adopted, absorbed and then as often as not discarded. The end result was to enable him to pass from one aesthetic to another. It is the contention of this book that the clue to this process can be found not only in Proust's evolving views on memory and time but also in his progression through a three-fold typology of form: from 'mimetic form' (art-imitating-the-real) through 'mnemonic form' (art-imitating-memory) to 'abstract form' (art-imitating-itself). The progress from one to another is illustrated through Proust's reactions to Carlyle, Darwin, Emerson, Ruskin, George Eliot, Hardy, Stevenson, Wells and Wilde. There is also a chapter on the connection in Proust's mind between literary and art criticism and his delayed response to the Ruskin-Whistler trial of 1878. A final chapter relates these matters to the current debate as to the parallel between the nineteenth century fin-de-siecle and our own.