Protocols in Primary Care Geriatrics

افزایش چشمگیر میانگین امید به زندگی در طول قرن بیستم به عنوان یکی از رویدادهای مهم زمان ما شناخته می شود. ما در بحبوحه یک انقلاب اجتماعی هستیم، انقلابی که ریشه در ایدئولوژی جدید ندارد، بلکه در الگوهای جمعیتی در حال تغییر ما ریشه دارد. برای اولین بار در تاریخ بشر، نوزادان در کشورهای خوش شانسی مانند کشور ما می توانند انتظار داشته باشند که تا هفتاد سالگی و بعد از آن زندگی کنند. این انقلاب جمعیتی فشار بر منابع را افزایش می دهد، زیرا تغییرات اجتماعی بیشتر و فرصت های جدیدی را برای افراد مسن ایجاد می کند. چنین تغییرات سریعی باعث شده است که اکثر مردم "در گذشته زندگی کنند" و نگرش های منفی خود را در مورد افراد مسن و سالمند داشته باشند. همان باورهای منسوخ شده در بسیاری از برنامه های مراقبت های بهداشتی ما گنجانده شده است. در فرهنگ جوانان ما، بیشتر ما هنوز افراد مسن را از نظر جسمی ضعیف یا در حال زوال سریع و اجتناب ناپذیر می بینیم. از نظر ذهنی، آنها را فراموشکار یا کودکانه می دانند و توانایی کمی در یادگیری و سازگاری ندارند. از نظر اجتماعی و اقتصادی، اغلب به عنوان یک بار در نظر گرفته می شوند. با چنین کلیشه هایی، انتظار و تشویق برای ادامه ظرفیت آنها برای غنی سازی زندگی خود و غنی سازی جامعه کجاست؟ این کلیشه‌های عمیق فرهنگی «موج جدید» سالمندان یا کمک‌های بالقوه آنها به جامعه را به درستی توصیف نمی‌کنند. افراد سالخورده امروزی عمدتاً به دور از فرسودگی هستند: کمتر از 25 درصد هر گونه معلولیتی را تجربه می کنند و کمتر از 5 درصد در خانه های سالمندان هستند. از نظر فکری، با توجه به فرصت های جدید برای یادگیری و رشد، آنها شکوفا می شوند.

The striking increase in average life expectancy during the twentieth century rates as one of the major events of our time. We are in the midst ofa social revolution-one rooted not in a new ideology, but in our changing population pat­ terns. For the first time in human history, infants in fortu­ nate nations like ours can expect to live well into their seventies and beyond. This demographic revolution increases pressure on re­ sources, as it also creates further social change and new opportunities for older persons. Such rapid changes have left most people "living in the past," with their generally negative attitudes about aging and elderly people. The same outmoded beliefs are embedded in many ofour health care programs. In our youth-oriented culture, most of us still view old people as physically decrepit or in rapid, inevitable decline. Mentally, they are viewed as forgetful or childish, with little ability to learn and adapt. Socially and economically, they are often considered a burden. With such stereotypes, where is the expectation and encouragement for their con­ tinuing capacity to enrich their own lives, and to enrich society? These deep-seated cultural stereotypes do not describe accurately the "new wave" ofelderly persons or their poten­ tial contributions to society. Today's aging individuals are mostly far from decrepit: fewer than 25 percent experience any disability and fewer than 5 percent are in nursing homes. Intellectually, given new opportunities to learn and grow, they thrive.