Proteinuria

رمزگشایی اهمیت پروتئینوری به عنوان شاخصی از شدت یا پیش آگهی در بیماری کلیوی یک چالش محرک برای دانشجویان و پزشکان نفرولوژی است. سر ریچارد برایت در سال 1827 متخصص را با بیماری ای که نام او را یدک می کشد مرتبط کرد. با این حال، در بیش از یک قرن و نیم تنوری بعدی، معنای ارتباط بین پروتئینوری و بیماری کلیوی مبهم باقی می ماند. هر ساله در حدود 10 میلیون آمریکایی که اکثر آنها هیچ علامتی از بیماری کلیوی نشان نمی دهند، پروتئینوری در آزمایش های معمول ادرار کشف می شود. از مطالعات رابینسون (در این صفحات به روز شده)، می دانیم که پروتئینوری، فی نفسه، می تواند به مدت 20 سال بدون تغییر در عملکرد کلیه وجود داشته باشد، همانطور که در پروتئینوری ارتواستاتیک توضیح داده شده است. در مقابل، پروتینوریا ممکن است منادی تخریب سریع کلیه باشد که به ندرت منجر به فروپاشی بالینی می شود، سندرمی که نشان دهنده «پروتئینوری بدخیم» است که در اینجا توسط Avram شرح داده شده است. اگرچه پروتئینوری در همه جا وجود دارد، یک استراتژی مدیریت منظم برای مدیریت منطقی پروتئینوری کمتر از محدوده نفروتیک وجود ندارد. جداسازی پروتئینوری لوله ای و پروتئینوری گذرا تب اکنون به طور معمول امکان پذیر است. این کتاب سابقه ای از مشارکت محققین و پزشکان را ارائه می دهد که کارشان بستری برای تولید درک و در نهایت دستورات راهپیمایی برای پزشکانی است که به دنبال مدیریت بهینه برای بیماران پروتئینوری خود هستند.

Decoding the significance of proteinuria as an indicator of severity or prognosis in kidney disease is a stimulating challenge to students and practitioners of nephrology. Sir Richard Bright in 1827 associated pro­ with the disease that bears his name. In the subsequent more teinuria than a century and a half, however, the meaning of the linkage between proteinuria and renal disease remains elusive. Proteinuria is discovered on routine urinalysis in about 10 million Americans, most of whom express no symptoms of kidney disease, each year. From the studies of Robinson (updated in these pages), we know that proteinuria, per se, can be present for 20 years without change in re­ nal function, as described in orthostatic proteinuria. By contrast, pro­ teinuria may be the harbinger of swift kidney destruction, rarely cul­ minating in clinical collapse, a syndrome typifying "malignant proteinuria" as detailed herein by Avram. Although proteinuria is ubiquitous, an orderly management strategy for rational handling of proteinuria of less than nephrotic range is lack­ ing. Separation of tubular proteinuria and transient proteinuria of fever is now possible routinely. This book provides a record of the contribu­ tions of investigators and clinicians whose work forms the substrate for production of understanding and, ultimately, marching orders for prac­ titioners seeking optimized management for their proteinuric patients.