Programming Multi-Agent Systems: 7th International Workshop, ProMAS 2009, Budapest, Hungary, May 10-15, 2009. Revised Selected Papers

اولین کار بر روی عوامل را می توان حداقل در اولین مفهوم سازی مدل بازیگر توسط کارل هویت جستجو کرد. در مقاله ای در کنفرانس هوش مصنوعی در اوایل دهه 1970، هویت بازیگران را موجوداتی با دانش و اهداف توصیف کرد. تحقیقات روی بازیگران با توسعه مدل Sprites که در آن می‌توان به یک پایگاه دانش در حال رشد یکنواخت توسط بازیگران دسترسی داشت (با الهام از چیزی که هویت آن را «استعاره محاسباتی Scienti?c» نامید) تمرکز کرد. در اواخر 1970 و در دهه 1980، بحث و جدل بین زبان‌های اعلانی و زبان‌های رویه‌ای مطرح شد. محققین بازیگر در کنار دیدگاه رویه‌ای از دانش ایستادند و به جای فرضیه جهان بسته که برای یک دیدگاه منطقی و اعلامی ضروری است، از دیدگاهی باز بحث می‌کردند. در دیدگاه سیستم باز، عامل روابط طولی بازو داشت و نمی‌توان انتظار داشت که حقایق ثابت را ذخیره کند، و همچنین نمی‌توان اطلاعات موجود در یک سیستم را کامل در نظر گرفت (مدل «نفی به‌عنوان شکست»). کارهای بعدی روی بازیگران، از جمله کار من، بر استفاده از بازیگران برای برنامه‌نویسی همزمان و توزیع شده متمرکز بود. در اواخر دهه 1980، تعدادی از زبان ها و چارچوب های بازیگر ساخته شد. اینها شامل Act++ (در C++) توسط دنیس کافورا و Actalk (در Smalltalk) توسط Jean-Pierre Briot بود. در زمان‌های اخیر، استفاده از مدل Actor، در قالب‌های مختلف، با رایج شدن پلتفرم‌ها و برنامه‌های محاسباتی موازی و توزیع‌شده جدید گسترش یافته است: خوشه‌ها، سرویس‌های وب، شبکه‌های P2P، برنامه‌نویسی مشتری، پردازنده‌های چند هسته‌ای، و رایانش ابری.

The earliest work on agents may be traced at least to the ?rst conceptualization of the actor model by Carl Hewitt. In a paper in an AI conference in the early 1970s, Hewitt described actors as entities with knowledge and goals. Research on actors continued to focus on AI with the development of the Sprites model in which a monotonically growing knowledge base could be accessed by actors (inspired by what Hewitt called “the Scienti?c Computing Metaphor”). In the late1970sandwellinto 1980s,controversyragedinAIbetweenthosearguingfor declarative languages and those arguing for procedural ones. Actor researchers stood on the side of a procedural view of knowledge, arguing for an open s- tems perspective rather than the closed world hypothesis necessary for a logical, declarativeview. In the open systemsview,agentshad armslength relationships and could not be expected to store consistent facts, nor could the information in a system be considered complete (the “negation as failure” model). Subsequent work on actors, including my own, focused on using actors for general purpose concurrent and distributed programming. In the late 1980s, a number of actor languages and frameworks were built. These included Act++ (in C++) by Dennis Kafura and Actalk (in Smalltalk) by Jean-Pierre Briot. In recent times, the use of the Actor model, in various guises, has proliferated as new parallel and distributed computing platforms and applications have become common:clusters,Webservices,P2Pnetworks,clientprogrammingonmulticore processors, and cloud computing.