Proclaiming Political Pluralism: Churches and Political Transitions in Africa

از آنجایی که جمعیت آفریقا به طور فزاینده ای به مسیحیت گرویده اند، کلیسا مشارکت خود را در امور سکولار که حول محور گذار به دموکراسی در کشورهایی مانند زامبیا، زیمبابوه و آفریقای جنوبی می چرخد، افزایش داده است. در رویکرد مقایسه ای، نویسنده الگوهای روابط کلیسا-دولت در کشورهای مختلف زیر صحرا را تحلیل می کند و معتقد است که کلیساها زمانی فعال تر و از نظر سیاسی برجسته تر می شوند که عناصر و سازمان های جامعه مدنی توسط عوامل سیاسی یا نهادهای حاکم سرکوب می شوند و خدماتی را برای حفظ آن ارائه می دهند. رفاه جامعه مدنی در غیاب آن سازمان ها که سرکوب می شوند. نویسنده نتیجه می گیرد که وقتی سرکوب سیاسی فروکش کرد، کلیساها تمایل دارند از رویارویی با دولت کناره گیری کنند و نقش سیاسی آنها نامشخص می شود. این کتاب منحصر به فرد این ایده را پیش می برد که در آفریقای کثرت گرا، کلیساها باید نفوذ و منابع خود را بر پرورش دموکراسی های چند حزبی شکننده و ترویج صلح و آشتی متمرکز کنند.

در تحلیل خود از روابط کلیسا و دولت در فیری در جنوب صحرای آفریقا نشان می‌دهد که چگونه کلیساها با سرکوب جامعه مدنی به رویارویی با دولت کشیده می‌شوند و زمانی که جامعه مدنی آزاد می‌شود، رویارویی مستقیم کلیسا و دولت کاهش می‌یابد. در آفریقای جنوبی، کلیساهای تحت رهبری شخصیت هایی مانند اسقف دزموند توتو پس از ممنوعیت جنبش های ملی گرایانه مانند کنگره ملی آفریقای نلسون ماندلا و زندانی شدن رهبران آنها، نقش مهمی را ایفا کردند. در زیمبابوه، کلیسا در سال 1965 پس از ممنوعیت جنبش‌های سیاسی و تبعید رهبران آنها، نقش تقابلی را بر عهده گرفت. در زامبیا، زمانی که حکومت تک حزبی همه مخالفان را سرکوب کرد و از ظهور جنبش دموکراسی حمایت کرد که به حکومت بیست و هفت ساله کنت کاوندا پایان داد، کلیساها درگیر شدند. فیری با بررسی این موقعیت‌ها و موقعیت‌های دیگر در بخش‌های مختلف آفریقا، مسائل و درگیری‌های اصلی را روشن می‌کند و راه‌هایی را پیشنهاد می‌کند که از طریق آنها کلیسا می‌تواند به ترویج انتقال آرام به دموکراسی کمک کند.

As the population of Africa increasingly converts to Christianity, the church has stepped up its involvement in secular affairs revolving around the transition to democracy in nations such as Zambia, Zimbabwe, and South Africa. Comparative in approach, the author analyzes patterns of church-state relations in various sub-Saharan countries, and contends that churches become more active and politically prominent when elements and organizations of civil society are repressed by political factors or governing bodies, providing services to maintain the well-being of civil society in the absence of those organizations being repressed. The author concludes, that once political repression subsides, churches tend to withdraw from a confrontation with the state and their political role becomes unclear. This unique book advances the idea that in pluralist Africa, churches should focus their influence and resources on nurturing the fragile multiparty democracies and promoting peace and reconciliation.

In his analysis of church-state relations in sub-Saharan Africa, Phiri shows how churches are drawn into confrontation with the state by the repression of civil society and that once civil society is liberated, direct church-state confrontation diminishes. In South Africa, churches led by figures such as Bishop Desmond Tutu assumed a major role after nationalist movements such as Nelson Mandela's African National Congress were banned and their leaders jailed. In Zimbabwe, the church assumed a confrontational role in 1965 after political movements were banned and their leaders exiled. In Zambia, churches became confrontational when the single-party rule repressed all opposition and supported the rise of the prodemocracy movement that ended Kenneth Kaunda's twenty-seven-year rule. Examining these situations and others in different parts of Africa, Phiri illuminates the major issues and conflicts and suggests ways in which the church can continue to help promote smooth transitions to democracy.