Prince’s Sign O’ the Times

یکی از بهترین آلبوم‌های دوتایی دوران وینیل، Sign \'O\' the Times، شاهزاده را در اوج خود نشان می‌دهد. در اینجا، Michaelangelo Matos داستان چگونگی ظهور آن از یک دوره خارق العاده خلاقیت برای تبدیل شدن به یکی از ضبط های برجسته دهه 1980 را بیان می کند. او همچنین به زیبایی نشان می دهد که چگونه - اگر یک رکورد به اندازه کافی عالی و خوش شانس باشد که در زمان مناسب به شما برسد - می تواند نگاه شما را به جهان تغییر دهد.

EXCERPT
بی درنگ ترین چیز قابل توجه است. در مورد Sign \'O\' the Times حساسیت جازی است که در آن جریان دارد. پدر پرینس یک نوازنده جاز و مادرش خواننده بود. او طرفدار موسیقی جاز-فیوژن و همچنین راک و آر اند بی در دوران رشد بود. اما زمانی که پرینس شروع به ضبط برای برادران وارنر کرد، از بخش‌های برنجی که بر گروه‌هایی مانند Earth، Wind & Fire و Parlament-Funkadelic تسلط داشتند، چشم پوشی کرد و در عوض الگوهای سینتی‌سایزر انباشته و حس سرد و یدکی را انتخاب کرد که به‌طور قابل‌توجهی با دیسکوی سرسبز و بیش از حد در تضاد بود. زیر برس وحشی و ضخیم گروه های فانک غول پیکر آن دوران. ریکی وینسنت، نویسنده کتاب فانک: موسیقی، مردم و ریتم یکی، آن را \"فانک برهنه\" نامیده است. دور شدن از سازهای سنتی R&B یکی از جنبه‌های نادیده گرفته شده موفقیت متقاطع پرینس است. همچنین گفته می‌شود که پرینس در اوایل کارش از صدای بوق بدش می‌آمد.

One of the greatest double albums of the vinyl era, Sign 'O' the Times shows Prince at his peak. Here, Michaelangelo Matos tells the story of how it emerged from an extraordinary period of creativity to become one of the landmark recordings of the 1980s. He also illustrates beautifully how - if a record is great enough and lucky enough to hit you at the right time - it can change your way of looking at the world.

EXCERPT
The most immediately striking thing about Sign 'O' the Times is the jazzy sensibility running through it. Prince's father was a jazz musician, his mother a vocalist; he'd been a fan of chops-heavy jazz-fusion as well as rock and R&B growing up. But when Prince began recording for Warner Bros., he abjured the brass sections that dominated groups like Earth, Wind & Fire and Parliament-Funkadelic, opting instead for stacked synthesizer patterns and a spare, cold feel that markedly contrasted with lush, overarranged disco and the wild, thick underbrush of the era's giant funk ensembles; Rickey Vincent, author of Funk: The Music, the People, and the Rhythm of the One, dubbed it "naked funk." Getting away from traditional R&B instrumentation is an underappreciated aspect of Prince's crossover success; Prince is also said to have actively disliked the sound of horns early in his career.