Presidents and Their Generals: An American History of Command in War

از زمان جنگ جهانی دوم، ایالات متحده درگیر درگیری نظامی تقریباً دائمی در خارج از کشور بوده است، اغلب با اهداف نامشخص، استراتژی ناکارآمد و مزایای نامشخص. در این دوران نظارت محدود کنگره و «جنگ‌های انتخابی»، قوه مجریه و نیروهای مسلح مسئولیت اصلی ایجاد جنگ را بر عهده داشته‌اند. بنابراین، مذاکرات بین روسای جمهور و ژنرال‌های آنها اهمیت بیشتری پیدا می‌کند و درک آنها ضروری می‌شود.

متیو موتن تاریخ گسترده‌ای از نقش‌های در حال تحول رهبران غیرنظامی و نظامی در انجام امور را دنبال می‌کند. جنگ، نشان می دهد که چگونه استراتژی جنگ و سیاست امنیت ملی با توسعه نهادهای سیاسی و نظامی تغییر کرد و چگونه توسط شخصیت رهبران شکل گرفت. رؤسای جمهور اولیه اصل تبعیت نظامی از دولت مدنی را پایه گذاری کردند، و از جنگ داخلی تا جنگ جهانی دوم، نقش رئیس جمهور به عنوان فرمانده کل قوام یافت و ارتش حرفه ای فزاینده ای مشاوره خود را ارائه داد. اما سرکشی ژنرال داگلاس مک آرتور به رئیس جمهور هری ترومن در طول جنگ کره، تنش های سیاسی-نظامی را در معرض دید عموم قرار داد. روسای جمهور بعدی ژنرال هایی را انتخاب کردند که با اولویت های دولت متحد شوند. فرماندهان نظامی در ویتنام، عراق و افغانستان دقیقاً این کار را انجام دادند - و نتایج آن سیاستی ضعیف و استراتژی بد اجرا شد.

مؤثرترین همکاری تاریخی بین روسای جمهور و ژنرال های آنها بود. بر اساس احترام متقابل به تخصص نظامی و اقتدار غیرنظامی و تمایل به مذاکره با صراحت و شایستگی ساخته شده است. بر اساس این پایه ها، سربازان و دولتمردان آینده می توانند تصمیم گیری موثر در صورت وقوع جنگ را تضمین کنند و ما را به امکان صلح نزدیکتر کنند.

Since World War II, the United States has been engaged in near-constant military conflict abroad, often with ill-defined objectives, ineffectual strategy, and uncertain benefits. In this era of limited congressional oversight and “wars of choice,” the executive and the armed services have shared the primary responsibility for making war. The negotiations between presidents and their generals thus grow ever more significant, and understanding them becomes essential.

Matthew Moten traces a sweeping history of the evolving roles of civilian and military leaders in conducting war, demonstrating how war strategy and national security policy shifted as political and military institutions developed, and how they were shaped by leaders’ personalities. Early presidents established the principle of military subordination to civil government, and from the Civil War to World War II the president’s role as commander-in-chief solidified, with an increasingly professionalized military offering its counsel. But General Douglas MacArthur’s insubordination to President Harry Truman during the Korean War put political-military tensions on public view. Subsequent presidents selected generals who would ally themselves with administration priorities. Military commanders in Vietnam, Iraq, and Afghanistan did just that―and the results were poorly conceived policy and badly executed strategy.

The most effective historical collaborations between presidents and their generals were built on mutual respect for military expertise and civilian authority, and a willingness to negotiate with candor and competence. Upon these foundations, future soldiers and statesmen can ensure effective decision-making in the event of war and bring us closer to the possibility of peace.