Pragmatism as Post-postmodernism: Lessons from John Dewey

لری اِی هیکمن جان دیویی را در ترکیب شلوغ فلسفه معاصر - به عنوان متفکری که اکنون، بیش از پنجاه سال از مرگش می‌گذرد، هنوز بینش تازه‌ای در مورد بحث‌های فلسفی پیشرفته ارائه می‌دهد. هیکمن استدلال می کند که این دقیقاً ترکیبی غنی و کثرت گرایانه از گفتمان فلسفی معاصر است، با برنامه های تحقیقاتی رقابتی آن در پست مدرنیسم الهام گرفته از فرانسه، پدیدارشناسی، نظریه انتقادی، مطالعات هایدگر، فلسفه تحلیلی، و نئوپراگماتیسم - که همگی به شدت درگیر، آموزنده و چالش برانگیز هستند. دیگری - که نیاز به بررسی مجدد ایده‌های اصلی دیویی دارد.

هیکمن دیویی را ارائه می‌کند که هم برخی از بینش‌های اصلی پست مدرنیسم الهام گرفته از فرانسه را پیش‌بینی کرده بود و هم اگر امروز زنده بود، مطمئناً یکی از مهم‌ترین دیدگاه‌های پست مدرنیسم فرانسه بود. منتقدان متعهد، دیویی که برخی از جدی‌ترین مشکلات مرتبط با پرورش شهروندی جهانی را پیش‌بینی کرده بود، و دیویی که ایده‌های اصلی او اغلب با ایده‌های برخی از سرسخت‌ترین مفسران نوپراگماتیست او در تضاد است.

در این سه نفر. از مقالاتی که این کتاب را منتشر می کند، دیویی ناظر و منتقد برخی از ویژگی های اصلی پست مدرنیسم الهام گرفته از فرانسه و پسر عموی آمریکایی آن، نئوپراگماتیسم است. در چهار مورد بعدی، دیویی با منتقدان معاصر فناوری از جمله یورگن هابرماس، اندرو فینبرگ و آلبرت بورگمان وارد گفتگو می شود. دو مقاله بعدی دیویی را به عنوان یک فیلسوف محیطی درجه اول معرفی می کند - یک شریک گفتگوی شایسته برای هلمز رالستون، سوم، بیرد کالیکات، برایان جی. نورتون، و آلدو لئوپولد. مقالات پایانی تفاسیر بدیعی از دیدگاه‌های دیویی درباره باورهای دینی، روان‌شناسی عادت، انسان‌شناسی فلسفی و آنچه او «صنعت معرفت‌شناسی» نامید ارائه می‌کند.

Larry A. Hickman presents John Dewey as very much at home in the busy mix of contemporary philosophy―as a thinker whose work now, more than fifty years after his death, still furnishes fresh insights into cutting-edge philosophical debates. Hickman argues that it is precisely the rich, pluralistic mix of contemporary philosophical discourse, with its competing research programs in French-inspired postmodernism, phenomenology, Critical Theory, Heidegger studies, analytic philosophy, and neopragmatism―all busily engaging, challenging, and informing one another―that invites renewed examination of Dewey’s central ideas.

Hickman offers a Dewey who both anticipated some of the central insights of French-inspired postmodernism and, if he were alive today, would certainly be one of its most committed critics, a Dewey who foresaw some of the most trenchant problems associated with fostering global citizenship, and a Dewey whose core ideas are often at odds with those of some of his most ardent neopragmatist interpreters.

In the trio of essays that launch this book, Dewey is an observer and critic of some of the central features of French-inspired postmodernism and its American cousin, neopragmatism. In the next four, Dewey enters into dialogue with contemporary critics of technology, including Jürgen Habermas, Andrew Feenberg, and Albert Borgmann. The next two essays establish Dewey as an environmental philosopher of the first rank―a worthy conversation partner for Holmes Ralston, III, Baird Callicott, Bryan G. Norton, and Aldo Leopold. The concluding essays provide novel interpretations of Dewey’s views of religious belief, the psychology of habit, philosophical anthropology, and what he termed “the epistemology industry.”