دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Postmodern Theater & the Void of Conceptions
دانلود کتاب تئاتر پست مدرن و خلأ تصورات
مشخصات کتاب
Postmodern Theater & the Void of Conceptions
ویرایش:
نویسندگان: William S. Haney II
سری:
ISBN (شابک) : 190430365X, 9781904303657
ناشر: Cambridge Scholars Publishing
سال نشر: 2006
تعداد صفحات: 169
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 1 مگابایت
قیمت کتاب (تومان) : 47,000
کلمات کلیدی مربوط به کتاب تئاتر پست مدرن و خلأ تصورات: تاریخ و نقد، تئاتر، هنرهای نمایشی، هنر و عکاسی، تاریخ و نقد، فیلم، طنز و سرگرمی، نقد و نظریه، تاریخ و نقد، ادبیات و داستان
در صورت تبدیل فایل کتاب Postmodern Theater & the Void of Conceptions به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب تئاتر پست مدرن و خلأ تصورات نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب تئاتر پست مدرن و خلأ تصورات
سنت های نمادین مختلف روش های متفاوتی برای توصیف تغییر آگاهی به سمت رویدادهای مقدس دارند. این تغییر آگاهی با حالات آشنای پدیداری مطابقت ندارد، اما با مرحله پایانی ترنر، تجسم متافیزیکی آرتو، «تغییر نور» گروتوفسکی، «تئاتر مقدس» بروک، و تئاتر «استعلایی» باربا مطابقت دارد - که همگی با آدوا مرتبط هستند. از خلاء تصورات این کتاب استدلال می‌کند که با اجازه دادن به چیزی که دریدا آن را ناگفتنی می‌نامد، تئاتر تام استوپارد، دیوید هنری هوانگ، کاریل چرچیل، سم شپرد، درک والکات و گیریش کارناد، شخصیت‌ها و تماشاگران را وادار می‌کند تا الگوهای همیشگی ادراک را ساختارشکنی کنند و محتوا را کمرنگ کنند. از آگاهی، و طعم خلاء تصورات. همانطور که 9 نمایشنامه مورد بحث در این کتاب نشان می دهد، ناظر درونی در پشت تمام ساختارهای فرهنگی به عنوان یک ماوراء-هستی خاموش، و به طور درونی در دانش به عنوان شرایط مولد ناآگاهی آن نهفته است. ناگفتنی (و زبانی که برای انتقال آن استفاده می‌شود) که دریدا در ادبیات می‌یابد، قرابت‌های آشکاری با برهمن-آتمان آدوایتا ودانتا دارد. ساختارشکنی دریدی به عنوان یک زیرمتن ساختار آگاهی را در بر می گیرد که هم با تله های غیرقابل تصمیم گیری ذهن پوشانده می شود و هم اجازه می دهد تا از طریق بازی تفاوت به رازی غیرقابل گفتن تبدیل شود. اگرچه دریدا تئاتر و متن را ساختارشکنی متقابل می‌داند و مدعی است که حضور یا وحدت «همیشه از قبل خود را بازنمایی کرده است»، شش نمایشنامه‌نویسی که در اینجا مورد بحث قرار می‌گیرند نشان می‌دهند که اجرای فرهنگی در واقع از طریق انواع مبهم و نمادین جهانشمول به سمت یک فراکلامی اشاره می‌کند. ، تمامیت فرافرهنگی.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
Different symbolic traditions have different ways of describing the shift of awareness toward sacred events. While not conforming to familiar states of phenomenality, this shift of awareness corresponds to Turner's liminal phase, Artaud's metaphysical embodiment, Grotowski's 'translumination,' Brook's 'holy theater,' and Barba's 'transcendent' theater - all of which are linked to the Advaitan taste of a void of conceptions. This book argues that, by allowing to come what Derrida calls the unsayable, the theater of Tom Stoppard, David Henry Hwang, Caryl Churchill, Sam Shepard, Derek Walcott and Girish Karnad induces characters and spectators to deconstruct habitual patterns of perception, attenuate the content of consciousness, and taste the void of conceptions. As the nine plays discussed in this book suggest, the internal observer lies behind all cultural constructs as a silent beyond-ness, and immanently within knowledge as its generative condition of unknowingness. The unsayable (and the language used to convey it) that Derrida finds in literature has clear affinities with the Brahman-Atman of Advaita Vedanta. Derridean deconstruction contains as a subtext the structure of consciousness that it both veils with the undecidable trappings of the mind, and allows to come as an unsayable secret through a play of difference. Although Derrida views theater and the text as mutually deconstructing, and claims that presence or unity 'has always already begun to represent itself,' the six playwrights discussed here show that cultural performance indeed points through its universally ambiguous and symbolic types toward a trans-verbal, trans-cultural wholeness.
