Population Genetics and Evolution

حداقل از دهه 1940، نئوداروینیسم به عنوان دیدگاه اجماع در مطالعه تکامل غالب شده است. مکانیسم تکامل در این دیدگاه، انتخاب طبیعی است که منجر به انطباق، کار بر روی بستری از جهش‌های تصادفی سازگار می‌شود. از آنجایی که هم مطالعه تنوع ژنتیکی در جمعیت های طبیعی و هم مطالعه معادلات ریاضی انتخاب به حوزه ای به نام ژنتیک جمعیت تلقی می شوند، ژنتیک جمعیت هسته اصلی نظریه تکامل را تشکیل داد. تا حدی که این واقعیت که نظریه تکامل بیش از ژنتیک جمعیت وجود دارد تا حدودی مبهم شد. ژنتیک فرآیند تکامل یا ژنتیک تغییرات تکاملی تقریباً تماماً مربوط به زیست شناسی تکاملی بود. در 10 سال گذشته، این موقعیت غالب ژنتیک جمعیت در زیست شناسی تکاملی به چالش کشیده شده است. در بوم‌شناسی تکاملی، نظریه بهینه‌سازی برای پیش‌بینی‌های جالب، به‌ویژه استراتژی‌های تاریخ زندگی، مفیدتر از ژنتیک جمعیت بود. از توسعه زیست شناسی ذهنی، محدودیت در رشد و نقش تنظیم درونی مورد تاکید قرار گرفت. از دیرینه زیست شناسی، پیشنهادی برای توصیف سابقه فسیلی و فرآیند تکاملی به عنوان یک سری تعادل نقطه‌گذاری شده ارائه شد. بنابراین متخصصان ژنتیک جمعیت را ترغیب می‌کند تا شرحی قابل قبول از چگونگی وقوع چنین اتفاقی ارائه دهند. همه این پیشرفت‌ها نقش اصلی ژنتیک جمعیت را در زیست‌شناسی تکاملی پنهان می‌کنند.

At least since the 1940s neo-Darwinism has prevailed as the consensus view in the study of evolution. The mechanism of evolution in this view is natural selection leading to adaptation, working on a substrate of adapta­ tionally random mutations. As both the study of genetic variation in natural populations, and the study of the mathematical equations of selec­ tion are reckoned to a field called population genetics, population genetics came to form the core in the theory of evolution. So much so, that the fact that there is more to the theory of evolution than population genetics became somewhat obscured. The genetics of the evolutionary process, or the genetics of evolutionary change, came close to being all of evolutionary biology. In the last 10 years, this dominating position of population genetics within evolutionary biology has been challenged. In evolutionary ecology, optimization theory proved more useful than population genetics for interesting predictions, especially of life history strategies. From develop­ mental biology, constraints in development and the role of internal regula­ tion were emphasized. From paleobiology, a proposal was put forward to describe the fossil record and the evolutionary process as a series of punc­ tuated equilibria; thus exhorting population geneticists to give a plausible account of how such might come about. All these developments tend to obscure the central role of population genetics in evolutionary biology.