Polyomaviruses and Human Diseases

علم هرگز مشکل آوریل را بدون ایجاد ده مورد دیگر برنارد شاو حل نمی کند. قبل از Banting و Best، متخصصان فنی از آسیب های دیابت بی خبر بودند، بیماران به سادگی از بین می رفتند و می مردند. پس از خالص سازی انسولین، پزشکان اکنون مجبور بودند با رتینوپاتی دیابتی، نفروپاتی دیابتی و سایر عوارض دیابت طولانی مدت مقابله کنند. کمی بیش از 50 سال پیش، اولین پیوند موفقیت آمیز کلیه انسان در بوستون انجام شد. 30 سال اول این تجربه در مقایسه با روش جایگزین موفقیت‌آمیز بود، اما یک مبارزه دائمی برای بدست آوردن حتی 50 درصد از پیوندهای اهداکنندگان متوفی برای زنده ماندن بیش از یک سال بود. با این حال، علم به پیشرفت دانش در مورد پاسخ ایمنی ادامه داد. با این کار ابزارهای قدرتمندتر و فزاینده ای برای پزشک به وجود آمد. به طور ناگهانی، نرخ موفقیت 80-90٪ در یک سال به دست آمد. با این موفقیت، مشکلات جدید، عوارض جدید به وجود آمد و پزشکان اکنون باید نگران عواقب طولانی مدت درمان خود باشند، زیرا بیماران برای مدت طولانی با پیوندهای عملکردی زنده می ماندند. یک عارضه عفونی خاص با استفاده از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی قوی تر به وجود آمد. پزشکان زیرک خاطرنشان کردند که به نظر می رسد گاهی اوقات پس زدن سلولی با استروئیدها بدتر می شود. علیرغم بهترین تلاش‌ها و استفاده از داروهای قوی، بیماران پیوندهای خود را به دلیل نفوذ شدید بینابینی که قبلاً دیده نشده بود از دست دادند.

Science never solves apr oblem without creating ten more Geor ge Bernard Shaw How prophetic the above words prove to be when applied to the advances of 20th century medicine. Prior to Banting and Best, chnicians were unaware of the ravages of diabetes, patients simply wasted away and died. Following the purifica­ tion of insulin, clinicians now had to deal with diabetic retinopathy, diabetic neph­ ropathy and all the other complications of long-term diabetes. A little over 50 years ago, the first successful human kidney transplant was performed in Boston. The first 30 years of the experience had successes when compared to the alternative but were a constant struggle to get even 50% of the grafts from deceased donors to survive more than a year. However, the science continued to advance knowledge of the immune response. With this came more and increasingly powerful tools for the clinician. Suddenly, success rates of 80-90% at one year were attainable. With this success came new problems, new complications and clinicians now had to worry about the long-term consequences of their therapy as patients were surviving with functional grafts for extended periods. A particular infectious complication evolved with the application of ever more powerful immunosuppressant drugs. Astute clinicians noted that occasionally cellular rejections seemed to get worse with steroids. Despite their best efforts and the use of powerful drugs, patients lost their grafts to overwhelming interstitial infiltrates not seen before.