Politics in Socrates' Alcibiades: A Philosophical Account of Plato’s Dialogue Alcibiades Major

این جلد اولین گزارش کامل، سیاسی و دقیق فلسفی از گفتگوی Alcibiades Major افلاطون را ارائه می دهد. این کتاب استدلال می‌کند که Alcibiades Major به هدف خود، که تغییر جهت دادن جاه‌طلبی‌های سیاسی آلکیبیادس است، دست می‌یابد، نه با استدلال برای گزاره‌های خاص بر اساس مقدمات خاص. این گفت و گو با تعمیم مفهوم استدلال به منظور شامل توسل به نگرش های دوکساستیک آلکیبیادس نسبت به توانایی و دانش او برای تبدیل شدن به یک حاکم قدرتمند مردم یونان، به هدف خود می رسد.

یکی از این نگرش های دوکساست که آلکیبیادس درباره خود دارد. و یکی از مواردی که سقراط ماهرانه از او سوء استفاده می کند، این است که او مجبور نیست خود را برای رقابت با سیاستمداران محلی و آتنی پرورش دهد. سقراط به آلکیبیادس یادآوری می کند که رقبای واقعی او سیاستمداران آتنی نیستند، بلکه پادشاهان اسپارتی و ایرانی هستند. در نتیجه، انگیزه‌ی روانی گفت‌وگو با هدف سقراط برای ایجاد باورهای درست در آلکیبیادس ایجاد می‌شود.

This volume provides the first full, political and philosophically rigorous account of Plato’s dialogue Alcibiades Major. The book argues that Alcibiades Major accomplishes its goal, which is to redirect Alcibiades’ political ambitions, not by arguing for specific propositions based on specific premises. The dialogue accomplishes its goal by generalizing the notion of argument to include appeals to Alcibiades’ doxastic attitudes toward his ability and knowledge to become a powerful ruler of the Greek people.

One such doxastic attitude that Alcibiades holds about himself, and one that Socrates deftly disabuses him of, is that he does not have to cultivate himself to be competitive with the local, Athenian politicians. Socrates reminds Alcibiades that his true competitors are not Athenian politicians, but rather the Spartan and Persian kings. Consequently, the psychological momentum of the dialogue is motivated by Socrates’ aim to engender the right sort of beliefs in Alcibiades.