Politics and the Imagination

در سیاست، آرمان‌شهرها انحصار تخیل را ندارند. ریموند گئوس استدلال می‌کند که حتی محافظه‌کارانه‌ترین دفاع‌ها از وضعیت موجود، به نوعی اعمال تخیلی نیاز دارند. گیوس در این مجموعه مقالات اخیر، از جمله سیاسی‌ترین نوشته‌هایش، نقش تخیل را در سیاست بررسی می‌کند، به‌ویژه اینکه چگونه ساختارهای تخیلی با واقعیت سیاسی تعامل دارند. او از تصمیمات مربوط به جنگ در عراق استفاده می‌کند تا راه‌های عجیبی را که در آن سیاستمداران می‌توانند فریب بخورند و شهروندان رهبران خود را درک نکنند، مورد بررسی قرار می‌دهد. او همچنین آنچه را که به عنوان یکی از جدی‌ترین توهمات تفکر سیاسی غرب می‌داند، به طور انتقادی بررسی می‌کند - این ایده که جامعه انسانی همیشه به عنوان یک سیستم بسته که از قوانین ثابت پیروی می‌کند تصور می‌شود. و در مقالاتی درباره دن کیشوت، موزه‌ها، شعر سلان، برادر هایدگر، فریتز، ریچارد رورتی، و فلسفه بورژوایی، گیوس به این موضوع می‌پردازد که چگونه مصنوعات فرهنگی می‌توانند ما را به پذیرش یا رد فرضیات متعارف درباره جهان سوق دهند. گیوس ضمن توجه ویژه به نقش‌های سیاسی نسبی که پیروی از قوانین، محاسبات سودگرایانه منافع و آرزوها برای رهبری یک زندگی جمعی از نوع خاصی بازی می‌کند، طیف وسیعی از موضوعات مرتبط، از جمله فاصله‌ای که منتقدان از نظام‌های سیاسی خود نیاز دارند، مورد بحث قرار می‌دهد. ، میزانی که تاریخ می تواند سیاست را روشن کند و امکان تفکر اتوپیایی در جهانی که در آن کنش فوریت خود را حفظ می کند.

In politics, utopians do not have a monopoly on imagination. Even the most conservative defenses of the status quo, Raymond Geuss argues, require imaginative acts of some kind. In this collection of recent essays, including his most overtly political writing yet, Geuss explores the role of imagination in politics, particularly how imaginative constructs interact with political reality. He uses decisions about the war in Iraq to explore the peculiar ways in which politicians can be deluded and citizens can misunderstand their leaders. He also examines critically what he sees as one of the most serious delusions of western political thinking--the idea that a human society is always best conceived as a closed system obeying fixed rules. And, in essays on Don Quixote, museums, Celan's poetry, Heidegger's brother Fritz, Richard Rorty, and bourgeois philosophy, Geuss reflects on how cultural artifacts can lead us to embrace or reject conventional assumptions about the world. While paying particular attention to the relative political roles played by rule-following, utilitarian calculations of interest, and aspirations to lead a collective life of a certain kind, Geuss discusses a wide range of related issues, including the distance critics need from their political systems, the extent to which history can enlighten politics, and the possibility of utopian thinking in a world in which action retains its urgency.