Poetics of Slow Cinema: Nostalgia, Absurdism, Boredom

این کتاب سینمای کند را مورد بحث قرار می‌دهد، روند تولید جهانی معاصر که اخیراً در نظریه و نقد فیلم شتاب بیشتری گرفته است. فیلم‌های آهسته پیشروی روایی را به نفع حال و هوای متفکرانه کنار می‌گذارند، حالتی که تا حد زیادی کشیده می‌شود تا تماشاگران را وادار به مقابله با گذرا بودن سینمایی در تمام شکوه و شکوه آن شود. سینمای کند علیرغم شهرت انتقادی اش به عنوان شیوه ای مایل از تمرین فیلم، همچنان به جذب، به چالش کشیدن و تحریک مخاطبان ادامه می دهد. این کتاب با تمرکز بر فیلمسازان بلا تار، تسای مینگ لیانگ و نوری بیلگه جیلان، نوستالژی، طنز پوچ و ملال را به عنوان ابعاد ذاتی سینمای کند معرفی می‌کند و راه‌هایی را بررسی می‌کند که در آن این کارگردانان در مورد کنوانسیون‌های فیلم‌سازی محلی با خواسته‌های یک جایگاه فیلم‌ساز جهانی مذاکره می‌کنند. . به عنوان اولین مطالعه ای که سینمای کند را هم به عنوان یک سبک زیباشناختی و هم به عنوان یک گفتمان نهادی تلقی می کند، شعر سینمای آهسته دیدگاه روشنگرانه ای را در مورد شجره نامه تاریخی سنت ارائه می دهد و آن را با گرایشی از جنس ژانوس به تصویر می کشد. عصر فن‌آوری‌های دیجیتال - با ابراز تاسف از گذشت یک فیلم مدرنیستی دشوار و مبهم و سرمایه‌گذاری بر حسرت غیبت آن.

This book discusses slow cinema, a contemporary global production trend that has recently gained momentum in film theory and criticism. Slow films dispense with narrative progression in favour of a contemplative mood, which is stretched out to the extreme in order to impel viewers to confront cinematic temporality in all its undivided glory. Despite its critical reputation as an oblique mode of film practice, slow cinema continues to attract, challenge and provoke audiences. Focusing on filmmakers Béla Tarr, Tsai Ming-liang and Nuri Bilge Ceylan, this book identifies nostalgia, absurd humour and boredom as intrinsic dimensions of slow cinema and explores the ways in which these directors negotiate local filmmaking conventions with the demands of a global cinephile niche. As the first study to treat slow cinema both as an aesthetic style and as an institutional discourse, Poetics of Slow Cinema offers an illuminating perspective on the tradition’s historical genealogy and envisions it with a Janus-faced disposition in the age of digital technologies—lamenting at once the passing of difficult, ambiguous modernist film and capitalizing on the yearning for its absence.