Poetic Astronomy in the Ancient Near East: The Reflexes of Celestial Science in Ancient Mesopotamian, Ugaritic, and Israelite Narrative

مورخان علم مدرن معمولاً علوم خاور نزدیک باستان را جدا از ملاحظات تاریخی و فرهنگی می دانند. در عین حال، محققان کتاب مقدس، تحت سلطه نگرانی های الهیاتی، از نظر تاریخی خدای اسرائیل را جدا از جهان طبیعی می دانستند. مطالعه کولی، با ارائه مدل‌های معاصر تاریخ علم از یک سو و مطالعات کتاب مقدس از سوی دیگر، به دنبال این است که شکاف ایجاد شده توسط پژوهش‌های قرن بیستم را در درک ما از فرهنگ‌های باستانی خاور نزدیک با بررسی روش‌های نویسندگان باستانی پر کند. گمانه زنی های آسمانی فرهنگ های خود را در روایت گنجانده اند.

در ادبیات عراق باستان، پیشگویی آسمانی در آثار مهمی مانند Enuma Eliš و Erra and Išum کاملاً برجسته نشان داده شده است. در اوگاریت باستان نیز آسمان به دلایل عبادی مشاهده می شد و خدایان اختری در داستان هایی مانند چرخه بعل و شهر و شالیم نقش مهمی ایفا می کردند. حتی اگر ستایش خدایان اختری توسط نویسندگان کتاب مقدس رد شد، در ادبیات اسرائیل باستان خورشید، ماه و ستارگان اغلب به عنوان عوامل فعال و آگاه به تصویر کشیده می شوند. در متونی مانند پیدایش 1، یوشع 10، داوران 5، و ایوب 38، این شخصیت های آسمانی، این «پسرهای خدا»، اعضایی زنده و پویا از همراهان سلطنتی یهوه هستند که عمداً نقش های درباری، رزمی و تقویمی را برای حاکم خود انجام می دهند. .

ترکیب ارائه شده توسط این کتاب، اولین در نوع خود از زمان انقراض مکتب پان بابلی بیش از یک قرن پیش، در مورد علم باستان در ادبیات باستانی خاور نزدیک است.