Poems and Prose

جرارد مانلی هاپکینز در «خشونت خلاقانه» و اصرار بر آوای شعر از متیو آرنولد به دیلن توماس نزدیک‌تر بود، ویکتوریایی متعارف و آرامی نداشت. او در سن بیست و چهار سالگی به محض ورود به انجمن عیسی، تمام شعرهای خود را سوزاند و "تصمیم گرفت که دیگر ننویسد، زیرا به حرفه من تعلق ندارد، مگر به خواست مافوق من". اشعار، نامه ها و مدخل های مجله انتخاب شده برای این نسخه در بیست سال بعد از زندگی او نوشته شد و پس از مرگش در سال 1918 منتشر شد. شعر او برگرفته از تنش های خلاقانه و پارادوکس های یک شاعر کشیش است که می خواست جوهر روحانی را برانگیزد. این مکاشفه را به صورت حسی و با زبان طبیعی و ریتم گفتار و در عین حال با استفاده از کلام فشرده و بدیع و تمام مهارت‌های هنر شاعرانه منتقل می‌کند. نوشتار شدید، حیاتی، فردی، «بلور وحشتناکی» است که از طریق آن روح، چشم انداز، ماهیت چیزها می تواند روشن شود.

Closer to Dylan Thomas than Matthew Arnold in his 'creative violence' and insistence on the sound of poetry, Gerard Manley Hopkins was no staid, conventional Victorian. On entering the Society of Jesus at the age of twenty-four, he burnt all his poetry and 'resolved to write no more, as not belonging to my profession, unless by the wishes of my superiors'. The poems, letters and journal entries selected for this edition were written in the following twenty years of his life, and published posthumously in 1918. His verse is wrought from the creative tensions and paradoxes of a poet-priest who wanted to evoke the spiritual essence of nature sensuously, and to communicate this revelation in natural language and speech-rhythms while using condensed, innovative diction and all the skills of poetic artifice. Intense, vital, individual, his writing is the 'terrible crystal' through which the soul, the inscape, the nature of things, may be illuminated.