Plato's Parmenides Reconsidered

پارمنیدس معمولاً به عنوان نقطه عطفی در رشد فلسفی افلاطون خوانده می شود. اکثر محققین اظهار می دارند که در پارمنیدس، افلاطون به طور جدی از نظریه اش در مورد اشکال انتقاد می کند. به گفته برخی از طرفداران این موضع، افلاطون بعداً انتقادات خود را کاملاً بسیار زیان‌بار دید و در نتیجه نظریه اشکال خود را کنار گذاشت. سایر طرفداران تفسیر خودانتقادی جدی پارمنیدس استدلال می کنند که افلاطون به جای کنار گذاشتن نظریه اشکال خود، از پارمنیدس برای پایه گذاری یک نظریه جدید و بهبود یافته استفاده کرد. . (توافق چندانی در مورد آنچه این نظریه جدید فرم ها مستلزم آن است وجود ندارد.) در برابر این خوانش های علمی رایج، مهمت تاباک استدلال می کند که پارمنیدس در واقع منحصراً یک گفتگوی طنز است که در آن افلاطون تلاش می کند ماهیت پوچ را افشا کند. آموزه ها و روش مخالفان فلسفی او. گزارش قابل دسترس، حساس، تاریخی، مفصل و جامع تاباک اولین تصویر قاطع این دیدگاه است که قرن ها به طور پراکنده از آن دفاع شده است.

Parmenides is very commonly read as a turning point in Plato's philosophical development. Most scholars assert that, in Parmenides, Plato seriously criticizes his theory of Forms. According to some proponents of this stance, Plato later came to view his own criticisms as altogether too damaging and thus subsequently abandoned his theory of Forms. Other proponents of the serious-self-criticism interpretation of Parmenides argue that, instead of abandoning his theory of Forms, Plato used Parmenides to lay the foundations for a new and improved theory. (There is little agreement on what this new theory of Forms entails.) Against these prevailing scholarly readings, Mehmet Tabak argues that Parmenides is in fact exclusively a satirical dialogue in which Plato attempts to expose the absurd nature of the doctrines and method of his philosophical opponents. Tabak's accessible, historically-sensitive, detailed, and comprehensive account is the first decisive illustration of this view, which has been sporadically defended for many centuries.