Plant Genetic Resources of Legumes in the Mediterranean

فرسایش ژنتیکی، یعنی از بین رفتن گیاهان بومی و تنوع ژنتیکی از حوضه مدیترانه تا قرن بیستم به صورت تصاعدی بوده است. این ریشه‌کنی بی‌دیده گونه‌ها و تنوع ژنتیکی در نتیجه فعالیت‌های انسانی از یک «نقطه داغ» تنوع، کشاورزی پایدار و امنیت غذایی برای مناطق معتدل جهان را تهدید می‌کند. از اوایل دهه 1900، یک جنبش عمدتاً موردی برای توقف از بین رفتن تنوع گیاهان و افزایش استفاده از آن وجود داشته است. کنوانسیون تنوع زیستی و سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد تعهد بین‌المللی در مورد منابع ژنتیکی گیاهی، هر دو بر نیاز به بهبود روش‌های حفاظت و تقویت تکنیک‌های استفاده تاکید می‌کنند. استدلال شده است که مهمترین مؤلفه تنوع زیستی، تنوع ژنتیکی گونه های زراعی و علوفه ای است که برای تغذیه انسان و دام استفاده می شود. این گونه‌های وحشی کشت‌شده و مرتبط، مواد خام را برای انتخاب و بهبود بیشتر فراهم می‌کنند.
گونه های Leguminosae از اهمیت اقتصادی عمده ای برخوردار هستند (نخود، نخود، عدس و لوبیا باقلا، و همچنین گونه های علوفه ای متعدد) و منبع غنی پروتئین برای غذاهای انسانی و حیوانی هستند. پراکنش آنها در منطقه مدیترانه متمرکز است و بنابراین بهبود حفاظت و استفاده از آنها در منطقه حیاتی است.
این متن برای کمک به اطمینان از حفظ وسعت کافی از تنوع حبوبات و کمک به حداکثر استفاده از آن تنوع حفاظت شده طراحی شده است. موضوعات حفاظت و استفاده از تنوع حبوبات، اکوسیستم مدیترانه و طبقه بندی حبوبات معرفی شده است. بررسی‌های عمومی از طبقه‌بندی، مرکز تنوع، توزیع اکولوژیکی، توزیع تنوع ژنتیکی، وضعیت حفاظت، شکاف‌های حفاظتی و نیازهای تحقیقاتی آتی همراه با بحث در مورد اهمیت ریزوبیا برای حفظ تنوع حبوبات ارائه شده است. فعالیت‌های فعلی حفاظت از محل و در محل و همچنین استفاده‌های فعلی حبوبات بررسی می‌شوند. در نتیجه اولویت‌های آینده برای حفاظت ژنتیکی گیاهی در محل و درجا و استفاده از حبوبات مدیترانه‌ای برجسته می‌شود. همه مشارکت‌کنندگان به‌جای بررسی صرفاً فعالیت‌های گذشته و کنونی، به آینده نگاه می‌کنند و بنابراین امید است که شناسایی فرسایش ژنتیکی، مکان تنوع طبقه‌بندی و ژنتیکی و ارتقای استفاده کارآمدتر از مواد حفاظت‌شده افزایش یابد.

Genetic erosion, that is, the loss of native plant and genetic diversity has been exponential from the Mediterranean Basin through the Twentieth century. This careless eradication of species and genetic diversity as a result of human activities from a 'hot-spot' of diversity threatens sustainable agriculture and food security for the temperate regions of the world. Since the early 1900s there has been a largely ad hoc movement to halt the loss of plant diversity and enhance its utilisation. The Convention on Biological Diversity and Food and Agriculture Organisation of the United Nations International Undertaking on Plant Genetic Resources, both highlight the need to improve conservation methodologies and enhance utilisation techniques. It has been argued that the most important component of biodiversity is the genetic diversity of crop and forage species used to feed humans and livestock. These cultivated and related wild species provides the raw material for further selection and improvement.
Leguminosae species are of major economic importance (peas, chickpeas, lentils and faba beans, as well as numerous forage species) and provide a particularly rich source of protein for human and animal foods. Their distribution is concentrated in the Mediterranean region and therefore the improvement of their conservation and use in the region is critical.
This text is designed to help ensure an adequate breadth of legume diversity is conserved and to help maximise the use of that conserved diversity. The subjects of conservation and use of legume diversity, the Mediterranean ecosystem and taxonomy of legumes are introduced. Generic reviews of the taxonomy, centre of diversity, ecogeographic distribution, genetic diversity distribution, conservation status, conservation gaps and future research needs are provided, along with a discussion of the importance of rhizobia to the maintenance of legume diversity. Current ex situ and in situ conservation activities as well current legume uses are reviewed. In conclusion future priorities for ex situ and in situ plant genetic conservation and use of Mediterranean legumes are highlighted. All contributors look forward rather than simply reviewing past and current activities and therefore it is hoped that the identification of genetic erosion, location of taxonomic and genetic diversity and promotion of more efficient utilisation of conserved material will be enhanced.