Planetary Atmospheres and Urban Society After Fukushima

این مجموعه رویداد فوکوشیما در ژاپن را از نظر جامعه شناسی شهری و سیاست فرهنگی مورد بررسی قرار می دهد تا فاجعه سه گانه مارس 2011 را هم به عنوان یک رویداد سیاره ای و هم یک بحران اقتصادی و زیست محیطی دوگانه به تصویر بکشد که ژاپن و جامعه جهانی گسترده تر را به طور غیر قابل حذفی نشان می دهد. مشارکت کنندگان بررسی می کنند که چگونه این وضعیت جدید در اشکال فرهنگی خاص (ادبیات، فیلم)، گفتمان های سیاسی و زندگی روزمره شهری در توکیو و فوکوشیما بیان شده است، و استدلال می کنند که نیاز ضروری به بازتعریف چارچوب ملی تحلیل بر اساس مفهوم سیاره ای با تکیه بر بحث های اخیر در مورد اکو انتقادی، جوهای سیاره ای و زندگی شهری پس از فوکوشیما منطق فضایی مهار را تجزیه می کند که رویداد فوکوشیما را به یک شی محدود به مکان تقلیل می دهد تا در عوض این رویداد را در یک روایت باز از سیاره ای ما معتقدیم که این به ما امکان می‌دهد تا توپولوژی‌های دلبستگی خود به مکان‌های محلی را در کنار گفتمان‌های ملی وحدت، تاب‌آوری و استراتژی‌های جهانی مدیریت ریسک بازتعریف کنیم و راه را برای بازنگری اساسی در سیاست فرهنگی ژاپن در ژاپن پس از مارس 2011 باز کنیم.

This collection examines the event of Fukushima in Japan in terms of urban sociology and cultural politics to portray the triple catastrophe of March 2011 as both a planetary event and a dual economic and environmental crisis which indelibly marked Japan and the wider global community. The contributors examine how this new situation has been expressed in particular cultural forms (literature, film), political discourses and urban everyday life in Tokyo and Fukushima, arguing for an imperative need to redefine the national frame of analysis in terms of the concept of the planetary. Building on recent debates in ecocriticism, Planetary Atmospheres and Urban Life After Fukushima deconstructs the spatial logic of containment that reduces the event of Fukushima to a place-bound object to instead reinscribe this event within an open narrative of the planetary. This we believe will allow us to redefine our topologies of attachment to local places beside national discourses of unity, resilience and global strategies of risk management, and open the way to a radical rethink of Japan’s cultural politics of Japan after March 2011.