Place, Ecology and the Sacred: The Moral Geography of Sustainable Communities

افراد در یک مکان به دنیا می آیند. به طور سنتی انسان‌ها بیشتر از سایر حیوانات به اطراف حرکت می‌کنند، اما در مدرنیته تحرک جهانی افراد و عوامل تولید به طور فزاینده‌ای احساس مکان را که بخشی ذاتی از تجربه انسان از بودن روی زمین است، مختل می‌کند. توسعه صنعتی و تحرک با سوخت فسیلی بر حس مکان تأثیر منفی می‌گذارد و به پرورش فرهنگ بی‌مکانی کمک می‌کند که در آن ساختمان‌ها، مزارع و خانه‌ها به طور فزاینده‌ای زیبایی‌شناسی یکنواخت را نشان می‌دهند. در عین حال زیستگاه های اکولوژیکی و جوامع متنوع گونه ها تخریب می شوند. مقاومت رمانتیک در برابر تشدید صنعتی مکان و تنوع زیست محیطی شامل کنار گذاشتن مناظر دیدنی یا عالی به عنوان مناطق بیابانی یا پارک ها بود. با این حال پیامد این پروژه این است که سکونت انسان و پایداری اکولوژیکی ذاتاً در تضاد هستند.

در این مجموعه مقالات، مایکل نورثکات استدلال می‌کند که حس قدسی که از جوامع مذهبی محلی سرچشمه می‌گیرد، یک «بوم‌شناسی منطقه‌ای» را حفظ کرد که در طول قرن‌ها، جوامعی را شکل داد که از نظر اجتماعی عادلانه‌تر بودند. و از نظر زیست‌محیطی پایدار نسبت به انواع روابط مبادله و الگوهای سکونت‌گاهی که توسط یک اقتصاد جهانی و بی‌مکان تقویت می‌شود. از این رو جوامع مسیحی در اروپای قرون وسطی استفاده توزیع شده و مراقبت بین نسلی از منابع مشترک، مانند مراتع آلپ، جنگل ها یا حوضه های آبریز رودخانه ها را تقویت کردند. اما اقتصاددانان سیاسی معاصر از نقش مکان های مرزی و محدودیت های فضایی در رفاه جوامع انسانی و زیست محیطی غفلت می کنند. نورثکات استدلال می کند که اشکال اجتماع، مسکن و مبادله مبتنی بر مکان - مانند اقتصاد غذایی محلی - بیشتر شبیه ترتیبات حاکمیتی تکامل یافته مشترک است و احیای حس همسایگی و ارتباط مجدد بین افراد و مکان های زیست محیطی را تسهیل می کند. آنها ساکن هستند.

People are born in one place. Traditionally humans move around more than other animals, but in modernity the global mobility of persons and the factors of production increasingly disrupts the sense of place that is an intrinsic part of the human experience of being on earth. Industrial development and fossil fuelled mobility negatively impact the sense of place and help to foster a culture of placelessness where buildings, fields and houses increasingly display a monotonous aesthetic. At the same time ecological habitats, and diverse communities of species are degraded. Romantic resistance to the industrial evisceration of place and ecological diversity involved the setting aside of scenic or sublime landscapes as wilderness areas or parks. However the implication of this project is that human dwelling and ecological sustainability are intrinsically at odds.

In this collection of essays Michael Northcott argues that the sense of the sacred which emanates from local communities of faith sustained a 'parochial ecology' which, over the centuries, shaped communities that were more socially just and ecologically sustainable than the kinds of exchange relationships and settlement patterns fostered by a global and place-blind economy. Hence Christian communities in medieval Europe fostered the distributed use and intergenerational care of common resources, such as alpine meadows, forests or river catchments. But contemporary political economists neglect the role of boundaried places, and spatial limits, in the welfare of human and ecological communities. Northcott argues that place-based forms of community, dwelling and exchange - such as a local food economy - more closely resemble evolved commons governance arrangements, and facilitate the revival of a sense of neighbourhood, and of reconnection between persons and the ecological places in which they dwell.