Pious Fashion: How Muslim Women Dress

برای بسیاری از غربی ها، حجاب اسلامی نشانه نهایی سرکوب زنان است. اما برداشت الیزابت بوکار در مورد لباس های زنان مسلمان با این نگرش قدیمی فمینیستی نسبت به حجاب فاصله دارد. او استدلال می‌کند که لباس‌های متواضعانه نشان‌دهنده چیزی بیش از کنترل اجتماعی یا ارتدکس مذهبی است. امروزه روسری‌ها طوری طراحی می‌شوند که سر و صورت را به روش‌های جالبی قاب می‌کنند، در حالی که رنگ‌ها و بافت‌ها سلیقه‌های فردی را بیان می‌کنند و پیش فرض‌های زیبایی‌شناختی را به چالش می‌کشند. لباس‌ها و لوازم جانبی با نام تجاری به‌عنوان انتقال دهنده تمایز اجتماعی عمل می‌کنند و بخشی از صنعت پوشاک آماده چند میلیون دلاری هستند. حتی زنجیره‌های اصلی بین‌المللی نیز خطوط ویژه ای برای حجاب ارائه می‌کنند. بیش از یک حجاب، این مد از سر تا پا پرهیزگارانه است که با طیفی از ارزش‌های زیبایی‌شناختی مرتبط با اقتدار اخلاقی، مصرف، و خودخواهی درگیر است.

نوشتن به سبکی جذاب بر اساس دست اول. بوکار از خوانندگان خود دعوت می کند تا در سه کشور با اکثریت مسلمان به او بپیوندند و بررسی کند که چگونه زنان به این سوال "چه بپوشیم؟" او با نگاهی به روند مد در شهرهای شلوغ تهران، یوگیاکارتا، و استانبول – و روش‌های زیادی که روحانیون، طراحان، سیاستمداران و وبلاگ‌نویسان سعی می‌کنند بر انتخاب‌های زنان مسلمان تأثیر بگذارند – به این نتیجه می‌رسد که مد متدین تا حد زیادی به زیبایی‌شناسی محلی بستگی دارد. و ارزش های اخلاقی، به جای دستورات آموزه های دینی.

مد پارسا عفت در پوشش اسلامی را به عنوان یک رویه اجتماعی دائما در حال تغییر در میان زنان مسلمان تعریف می کند. زنان—از طیف وسیعی از اقلام لباس و لوازم جانبی موجود، سبک‌هایی ایجاد می‌کنند که فکر می‌کنند هم مناسب و هم جذاب به نظر می‌رسند.

For many Westerners, the Islamic veil is the ultimate sign of women’s oppression. But Elizabeth Bucar’s take on clothing worn by Muslim women is a far cry from this older feminist attitude toward veiling. She argues that modest clothing represents much more than social control or religious orthodoxy. Today, headscarves are styled to frame the head and face in interesting ways, while colors and textures express individual tastes and challenge aesthetic preconceptions. Brand-name clothing and accessories serve as conveyances of social distinction and are part of a multimillion-dollar ready-to-wear industry. Even mainstream international chains are offering lines especially for hijabis. More than just a veil, this is pious fashion from head to toe, which engages with a range of aesthetic values related to moral authority, consumption, and selfhood.

Writing in an appealing style based on first-hand accounts, Bucar invites readers to join her in three Muslim-majority nations as she surveys how women approach the question “What to wear?” By looking at fashion trends in the bustling cities of Tehran, Yogyakarta, and Istanbul―and at the many ways clerics, designers, politicians, and bloggers try to influence Muslim women’s choices―she concludes that pious fashion depends to a large extent on local aesthetic and moral values, rather than the dictates of religious doctrine.

Pious Fashion defines modesty in Islamic dress as an ever-changing social practice among Muslim women who―much like non-Muslim women―create from a range of available clothing items and accessories styles they think will look both appropriate and attractive.