Picturing ourselves : photography & autobiography

عکاسی نحوه تصویرسازی ما از خود را تغییر داده است. اگرچه به نظر می‌رسد عکس‌ها وجود ما را در یک برهه زمانی معین «اثبات می‌کنند»، اما آنها همچنین عدم امکان قاب‌بندی خود چندگانه و تکه‌تکه ما را نشان می‌دهند. همانطور که لیندا هاورتی راگ به طور متقاعدکننده ای نشان می دهد، برداشت دوگانه عکاسی از تصویر خود منعکس کننده نگرانی های خودزندگی نامه نویسان است، که خود را به طور همزمان تقسیم می کنند (در مشاهده/بودن) و با عمل اتوبیوگرافیک یکپارچه می شوند.

راگ تاثیر عکاسی را دنبال می کند. در مورد شکل‌گیری خودانگاره از طریق مطالعه چهار زندگی‌نامه‌نویس ادبی مرتبط با قدرت دگرگون‌کننده عکاسی. مارک تواین و آگوست استریندبرگ که با تصور از خود وسواس داشتند، هر دو تلاش کردند (ناموفق) عکس ها را در زندگی نامه خود ادغام کنند. در حالی که تواین عکاسان را تشویق می کرد، او از ساختگی محتاط بود و به شدت مراقب توزیع تصویر عکاسی خود بود. استریندبرگ، که معتقد بود عکس‌ها دارای قدرت پنهانی هستند، ترجیح داد از خود عکس بگیرد.

به دلیل تجربیاتشان در دوران ناسیونال سوسیالیسم، والتر بنجامین و کریستا ولف از قدرت عینی‌سازی خطرناک عکس‌ها می‌ترسیدند و آنها را از نوشته‌های زندگی‌نامه خود حذف کردند. با این حال، بنیامین از آنها در برداشت عکاسی خود از تاریخ استفاده کرد، که محل آزمایش آن در Berliner Kindheit um 1900 بود که اغلب نادیده گرفته می شد. و راوی کریستا ولف در الگوهای کودکی تلاش می کند تا با بازسازی تصاویر ذهنی از عکس های خانوادگی گمشده، دوران کودکی خود را از نازی ها پس بگیرد.

در مواجهه با تصاویر متعدد و متناقض از خود، هر چهار نفر این نویسندگان بین این آگاهی که متن‌ها، عکس‌ها و در واقع خود در تسخیر تصمیم‌ناپذیری هستند و میل به نگاه بازگشتی به یک خود، درگیر هستند.

Photography has transformed the way we picture ourselves. Although photographs seem to "prove" our existence at a given point in time, they also demonstrate the impossibility of framing our multiple and fragmented selves. As Linda Haverty Rugg convincingly shows, photography's double take on self-image mirrors the concerns of autobiographers, who see the self as simultaneously divided (in observing/being) and unified by the autobiographical act.

Rugg tracks photography's impact on the formation of self-image through the study of four literary autobiographers concerned with the transformative power of photography. Obsessed with self-image, Mark Twain and August Strindberg both attempted (unsuccessfully) to integrate photographs into their autobiographies. While Twain encouraged photographers, he was wary of fakery and kept a fierce watch on the distribution of his photographic image. Strindberg, believing that photographs had occult power, preferred to photograph himself.

Because of their experiences under National Socialism, Walter Benjamin and Christa Wolf feared the dangerously objectifying power of photographs and omitted them from their autobiographical writings. Yet Benjamin used them in his photographic conception of history, which had its testing ground in his often-ignored Berliner Kindheit um 1900. And Christa Wolf's narrator in Patterns of Childhood attempts to reclaim her childhood from the Nazis by reconstructing mental images of lost family photographs.

Confronted with multiple and conflicting images of themselves, all four of these writers are torn between the knowledge that texts, photographs, and indeed selves are haunted by undecidability and the desire for the returned glance of a single self.